Kennis delen is kansen scheppen
2 juni 2013
Ik ben weer terug. Met moeite heb ik afscheid genomen, maar dat is hopelijk niet voor lang. Het doel van het huidige bezoek was onder andere om de activiteiten voor het schooljaar 2013-2014 voor te bereiden. Samen met de vrouwen van Ibtisama hebben we ideeen uitgewisseld, overlegd, vragen gesteld en plannen gemaakt. Die gaan we aan beide kanten verder uitwerken. Een van de wensen van Ibtisama is
30 mei 2013
Afgelopen weekend ging ik naar een basisschool in de bergen. Dat was een bijzonder interessante ervaring en toonde mij hoe het onderwijs hier georganiseerd is. Klassikaal lesgeven is hier gebruikelijk. Dat maakt het ook zo lastig om les te geven aan kinderen met een ontwikkelingsstoornis. Ook in de klas van Ibtisama probeert met klassikaal les te geven, maar dat betekent dat voor sommige kinderen het niveau te hoog is en voor anderen te laag. Daardoor moeten de kinderen veel op elkaar wachten of verliezen hun aandacht.
29 mei 2013
Ik ben uitgenodigd om een bezoek te brengen aan een basisschool in de bergen om een indruk te krijgen van het onderwijs in dorpen zoals dit Berberdorp. Alle onderwijzers komen uit de stad en moeten ver reizen naar school. Daarom wordt hier lesgegeven van 15.00-19.00, dan slapen de leerkrachten op school, geven de volgende ochtend les van 8.00-12.00 en reizen terug naar hun gezinnen. Ze zijn dan een middag en een ochtend vrij en reizen weer terug naar school.
26 mei 2013
We zijn druk bezig om het project voor de zomer van 2013 vorm te geven. Daarvoor zijn we terug in Marokko. In overleg met de oudervereniging Ibtisama kijken we hoe we de ouders van kinderen met autisme en andere ontwikkelingsstoornissen dit jaar kunnen ondersteunen. Lees meer op ons blog.
Ik ben weer terug in Marokko. Dit keer voor twee weken, met als doel om het project te bezoeken, de voortgang van de kinderen te zien, de ouders te ondersteunen bij het bijstellen van het programma, maar vooral om het zomerproject 2013 voor te bereiden, De eerste week was zo vol met afspraken en activiteiten dat ik er niet aan toe kwam om iets te schrijven. Bovendien is de verbinding met internet niet zo goed. Nu heb ik even de kans en ik weet bijna niet waar te beginnen. Er is alweer zoveel gebeurd.
Ik ben deze week nauwelijks aan schrijven toegekomen. Er was zoveel te doen, zoveel vragen, zoveel ontmoetingen. Ik heb elke minuut benut. Van gesprekken met de president van stichting Tichka en de presidente van de oudervereniging Ibtisama, met wie we samenwerken tot gesprekken met ouders, testen van kinderen, opstellen van kleine programmaatjes en evalueren van de programma’s van afgelopen zomer.
Sommige kinderen zijn duidelijk vooruit gegaan, terwijl anderen niet veel voortgang geboekt hebben of hun ouders het programma niet hebben voortgezet. De oudervereniging is nu haar eigen klas begonnen waarin de leerlingen in leeftijd uiteen lopen van 3-26 jaar. In sommige opzichten leveren ze fantastisch werk, met een hele persoonlijke, kleinschalige en liefdevolle benadering, In andere opzichten ontbreekt er veel kennis waardoor ze met de beste bedoelingen soms de kinderen nog niet kunnen bieden wat ze nodig hebben.
Een week is veel te kort om alles te doen wat ik van plan was en vooral om iedereen te zien die ik graag zou willen zien. Na de warme ontvangst vrijdag in de nieuw opgerichte speciale klas van de stichting Ibtisama, wachtten er verschillende families die graag advies willen. Ik ontmoette de moeder van Youssef, die net 3 jaar geworden is.
Zij reisde met hem naar Casablanca voor een onderzoek. Ik lees de uitslag van een handgeschreven blaadje: “Matig autistisch met een lichte ontwikkelingsachterstand. Advies: 4x per week psychologische behandeling en analyse.” Met dit briefje reisden ze terug naar Ouarzazate, waar geen behandeling bestaat en de ouders van Youssef hebben geen idee wat ze nu moeten doen.
Ik ben terug in Ouarzazate voor een bezoek aan het project om te kijken hoe het nu gaat met de kinderen, de ouders, de vrijwilligers en de programma’s.
Het is fantastisch om te zien wat de vrijwilligers hier voor elkaar gekregen hebben. Ze zijn een speciale klas gestart.
Ik werd onthaald door alle kinderen van de klas die het liedje zongen dat we ze van de zomer geleerd hebben en me allemaal een bloemetje aanboden. Daarna was er een feestje waarbij de kinderen en de aanwezige moeders liedjes zongen en waarbij er natuurlijk heerlijk gegeten werd.
Deze week wacht mij een vol programma met ontmoetingen, testen van kinderen, bijstellen van programma’s en beantwoorden van de talloze vragen die de vrijwilligers en ouders inmiddels hebben. Tussendoor probeer ik het blog bij te schrijven om iedereen die ons steun te laten zien wat er dankzij deze steun al gerealiseerd is.
Maretha
We zijn verheugd onze donateurs te kunnen zeggen dat de aangevraagde ANBI status (Algemeen Nut Beogende Instelling) is toegekend. Giften en legaten zijn daardoor aftrekbaar voor de belasting en vrijgesteld van schenkings-, en erfbelasting.
7 augustus 2012
Het is ongelofelijk hoeveel mensen ons steunen, aanmoedigen en helpen. Dankzij de bijdragen van een groot aantal mensen hebben we de summerschool in 2012 kunnen realiseren. En nu gaan we verder met het opzetten van de thuisbegeleiding en het uitbreiden van de zorg. Op naar summerschool 2013. Helpt u ons mee?
Dinsdag 24 juli 2012
Het “team” is vertrokken. Susanne, Elly en Samira hebben Ouarzazate verlaten op de laatste dag voor de Ramadan. Het afscheid viel niet mee, want twee weken intensief samenwerken in een nieuwe omgeving, met nieuwe kinderen, ouders en Marokkaanse vrijwilligers schept een sterke band. Ieder heeft zo haar eigen mooie herinneringen aan deze tijd en uit de evaluatie bleek dat ook iedereen op eigen wijze nieuwe inzichten heeft opgedaan. Een beetje verdrietig zwaai ik ze uit op het vliegveld. Gelukkig was het enthousiasme van allemaal zo groot dat we de plannen en ideeën die we samen hebben gemaakt, ook na vertrek samen gaan uitwerken. En hopelijk komen zij ook volgend jaar terug.
Want het is nog niet voorbij.
25 juli 2012
Het is tijd om te vertrekken en dat is niet makkelijk. Na 5 weken werken met enthousiaste vrijwilligers uit Nederland en Marokko, met ouders en kinderen, met professionals uit zorg en onderwijs in Ouarzazate, is het moeilijk om weg te gaan. Maar als ik zie wat we in deze tijd bereikt hebben, ga ik weg met een superblij gevoel. En gelukkig stopt het hier niet. De mensen van Ibtisama zetten de begeleiding van de gezinnen voort en wij blijven ze daarbij ondersteunen. In november hoop ik terug te komen om deze ondersteuning handen en voeten te geven.
Wat vliegt de tijd! Onze tijd in Ouarzazate zit er op. Althans, Maretha blijft nog even om het één en ander af te ronden. Maar de rest van het team verlaat morgen in alle vroegte deze fantastische plek. Een indrukwekkende tijd ligt achter ons. En we kunnen de conclusie trekken dat iedereen ontzettend veel geleerd heeft. We hebben het dan uiteraard over de kinderen, maar ook over de moeders, de vrijwilligers, zeer veel belangstellenden die onze informatieavonden bezocht hebben en wij zelf. Er is in drie weken zo veel bereikt. Het is zeer indrukwekkend met welke inzet, doorzettingsvermogen en menig warm hart de dames van Ibtissama dit voor elkaar gekregen hebben. We hebben vele bewonderenswaardige mensen leren kennen, met wie we graag in de toekomst verder aan dit project gaan werken.
19 juli 2012
Twee weken summerschool vlogen als een flits voorbij. We hebben zoveel gedaan, bereikt en beleefd. U kunt het lezen op ons blog. Vandaag sloten we het groepswerk af met een pannenkoekenfeestje. 
Een bekend en al behoorlijk clichématige zin, maar dat is niet voor niets. Het is hier echt fantastisch! Marokko als land met haar prachtige bergen, kasba’s, uitzichten, kameleons, woestijn, nomadenfamilies, lange avonden op het gezellige plein, en prachtige natuur. Maar vooral de mensen in Marokko zijn fantastisch. Gastvrij, zeer geduldig wanneer je pogingen de Arabische taal onder de knie te krijgen ontelbaar worden, zorgzaam en enorm betrokken. En dan natuurlijk… de kinderen. Zij zijn helemaal fantastisch!
Of je gaat gewoon naar Marokko, want daar doe je bijna niets anders! Sinds zondag zijn we met zijn vieren in Ouarzazate en er is al zo veel gebeurd. Chronologisch terug kijken is een hele kluif (de warmte laat de hersens soms tot het kookpunt stijgen). Maar een paar dingen die moeten we met jullie delen.
Read more
Tot nu toe heb ik vier kinderen met Down syndroom gezien. Ik vraag Meryam elke dag ook echt kinderen met autisme te bellen. Voor kinderen met Down syndroom is hier namelijk recent al enige zorg ontstaan, hoewel de moeders ernstig klagen over de kwaliteit daarvan. Kinderen met autisme worden echter nergens opgenomen. Ze kunnen niet terecht in de speciale klasjes en ook de logopediste en ergotherapeut die werkzaam zijn in het lokale ziekenhuis, kunnen deze kinderen niet helpen. Tot verontwaardiging van Meryam blijkt zelfs de enthousiaste sporttrainer tegen de tante van Mahmoud gezegd te hebben dat ze hem beter thuis kan houden.
9 juli 2012
We zijn begonnen! Met een fantastisch en kleurrijk team zijn we gestart met het groepswerk. Het was een stormachtig begin. De kinderen vlogen alle kanten op en het team moest aan elkaar wennen. En dat is niet zo raar met onze culturele verschillen, taalbarrières en diversiteit aan kennis en ervaring. Gelukkig hebben we een enthousiaste en flexibele groep. De eerste evaluatie was dan ook bijzonder. Geweldig om te horen welke dingen voor de een vanzelfsprekend zijn en voor de ander een eye-opener.
8 juli 2012
De dagen vliegen hier voorbij en de voorbereidingen voor de summerschool zijn nog in volle gang. Intussen stapt het team van vrijwilligers uit NL in het vliegtuig. Elly, Susanne en Samira, allen werkzaam in zorg en onderwijs komen samen met mij en samen met de Marokkaanse vrijwilligers van Ibtisama de summerschool draaien.
