Improviseren kun je leren…

Of je gaat gewoon naar Marokko, want daar doe je bijna niets anders! Sinds zondag zijn we met zijn vieren in Ouarzazate en er is al zo veel gebeurd. Chronologisch terug kijken is een hele kluif (de warmte laat de hersens soms tot het kookpunt stijgen). Maar een paar dingen die moeten we met jullie delen.
De afgelopen dagen hebben we besteed aan het inrichten van de summerschool, het zien van alle kinderen, een poging tot het uitvoeren van diagnostiek, een dagprogramma opstellen en heel veel praten met moeders en andere betrokkenen. Maar dan donderdagavond, 18:00 uur. De deuren van ons paleis openen zich voor betrokkenen en geïnteresseerden van stichting Ibtissama. Want Maretha; de grote held en bekende van vrijwel alle inwoners van Ouarzazate geeft een informatieavond over autisme. Langzaamaan druppelen de eerste geïnteresseerden binnen. Hollanders hebben een horloge, wij hebben de tijd, dat gezegde gaat hier wel op. Het is zeldzamer dat een activiteit op tijd begint dan dat men ongeveer een uur na de aangegeven tijd binnen komt.
 
Maar er is veel belangstelling; ouders, leerkrachten, artsen, logopedisten en zo meer. Na enige ophef wordt ook duidelijk dat zelfs de radio present is. Er is maar één meneer, dus waar maakt men zich zo druk om…. De avond begint en Maretha weet iedereen te boeien, wauw! Indrukwekkend. Ondertussen lopen er nog meer geïnteresseerden binnen, gaat er om de haverklap een telefoon af, wordt een baby van arm tot arm door gegeven, komen er uit de keuken allerhande geuren en geluiden, wordt er her en der een theekransje gehouden en lopen de dames van Ibtissama druk rond om iedereen te voorzien van een verfrissend glaasje water (wat best welkom is bij 40+ graden).
 
En dan opeens komen er twee mannen binnen met allerlei speakers, panelen en microfoons. Stoïcijns praat Maretha door en wanneer zij een microfoon onder haar neus gedrukt krijgt lijkt ze dat niet eens te merken. Ondertussen worden er tafels gesjouwd, en neemt de radio bezit van de ruimte. De geur van Marokkaanse pizza’s dringt de ruimte binnen en als het laatste woord gesproken is kan iedereen genieten van een hapje en een drankje. Althans, dat was de opzet. Maar nee, al snel wordt duidelijk dat er een ronde tafel gesprek gehouden zal worden. Live op de radio. Een paar belangrijke mannen en Fatima (voorzitster van Ibtissama). Hartstikke leuk. Totdat er druk gebaard wordt…waar is Maretha?
 

En zo geschiedde dat Maretha haar radiodebuut gemaakt heeft. Anderhalf uur discussiëren in het Arabisch. Af en toe kijkt Maretha even om; geen idee wat de vraag was, en of mijn antwoord dus wel goed was… Samira vertaalt her en der nog even en men is dik tevreden. Dan, om 22:00 uur vertrekt de radio. Met de boodschap maandag wederom terug te keren en woensdag met een videoploeg… Maretha wordt bekend, en belangrijker; er is veel aandacht voor het project en daarmee voor de kinderen waarvoor we hier gekomen zijn. Dan neemt de directeur van het pand waar we verblijven ons nog even mee naar zijn kashba in aanbouw. Uitkijkend over Ouarzazate zijn de plannen van dit project voor de toekomst besproken; we gaan ervoor! En zo is om 01:00 uur de donderdag voorbij. Dit is een impressie van onze dagen hier.
 
Al vanaf aankomst zijn we compleet ondergedompeld in de zeer hartelijke Marokkaanse cultuur. We hebben een prachttijd hier. Wat een bijzondere mensen hebben we hier om ons heen en hoe indrukwekkend zijn onze belevenissen. We worden enorm verwend; ladingen koekjes, Marokkaanse pizza’s, couscous en liters Marokkaanse thee overvallen ons elke dag weer. We genieten, ondanks de warmte, het enigszins dubieuze vlees en elke avond op kakkerlakkenjacht.
 
Het werken met de kinderen – een dagelijks terugkerend ritueel – is fantastisch. Zeker als we merken dat de moeders en vele andere betrokkenen erg leergierig zijn en we samen met hen kunnen nadenken over de opvoeding en educatie van hun kinderen. Bij de evaluaties laten zij ons weten welke dingen ze geleerd hebben en wat ze direct kunnen toepassen. We merken hoe goed ze observeren en hoe actief ze er zelf mee aan de slag gaan, waardoor we al in één week veranderingen zien aan de kinderen en vooruitgang in de groepsbegeleiding. Nu even weekend en op naar de volgende week!