En toen kwam Corona …

In Februari 2020 plaatsten we nog een video van het nieuwe centrum. We verheugden ons erop het met eigen ogen te zien. Een maand later brak er een pandemie uit die onze live uitwisselingen 2 jaar lang zou beletten.

We probeerden van alles: van online contact tot het uitwisselen van berichten en video’s. Dat was niet makkelijk. Sommige gezamenlijke projecten vertraagden daardoor flink. Maar gelukkig bleef het centrum in Ouarzazate open, konden de kinderen naar school, kwamen ouders en leerkrachten bij elkaar en ging hun werk onvermoeibaar door.

 

 

 

 

 

 

Er wordt gewerkt, gespeeld, gezongen en gelezen! Op afstand denken we mee met vragen van het team over het leesprogramma en over het volgen van vorderingen. Dat brengt ons toch weer dicht bij elkaar, maar we kunnen natuurlijk niet wachten tot we weer een bezoek kunnen brengen. We hopen dat dit tegen de zomer van 2022 weer kan!

Een nieuw centrum!

Wat een erkenning voor het werk van de oudervereniging ‘Al-Ibtissama’ (Glimlach) en voor de kennisuitwisselingsprojecten van Stichting Nour.

Ze hebben er lang op moeten wachten, maar nu is het zo ver: het nieuwe centrum is geopend ! Het is en wordt een centrum van expertise op het gebied van kinderen met ontwikkelingsstoornissen.

De opening haalde het nationale nieuws. En zo ziet het er uit …

Stichting Nour opening centrum
De opening van het centrum in Ouarzazate

Drie bijzondere kinderen

Donderdag 29 sept – zaterdag 1 oktober.

De volgende dag mocht ik (Claudine Dietz) met de vrouwen van Ibtisama en Maretha op huisbezoek bij 3 jonge kinderen met autisme. De vraag was mijn analyse te maken van de mogelijkheden en problemen die ik zag en dit te delen met de professionals van Ibtisama. Drie huisbezoeken op 1 dag bleek een grote uitdaging, want alle moeders hadden zich uitgesloofd met taarten, koekjes, couscous en dan waren we nog niet weg, want dan begon nog een fotosessie.

Het meisje dat we eerst bezochten was een vrolijk stuiterend meisje dat totaal verdiept was in haar eigen wereld. Na aardig wat geduld en aansluitend bij haar interesses, een plastic waterflesje, lukte het uiteindelijk echt samen te spelen. Haar oogcontact en gulle lach waren een grote beloning, waarna ze weer verzonk in stereotiep gedrag en zich verder afsloot van de buitenwereld. Toch gaf dit zowel moeder als haar leerkracht, die ook mee op bezoek was, wel weer wat aanknopingspunten.

Hierna bezochten we een 4 jarig jongetje dat de wereld letterlijk bekeekUitwisselingsproject Stichting Nour door zijn vingers, en die hij in allerlei standen voor zijn ogen hield. Ook hij was verzonken in zijn eigen wereld maar het probleem waar ouders mee zaten was dat hij veel op zijn hand beet, te zien ook aan de wond die er inmiddels zat. Tijdens het huisbezoek was direct duidelijk wat voor hem de moeilijke momenten waren en waardoor hij ging bijten. Elke onverwachte overgang was teveel voor hem en die kwamen tijdens dit korte bezoek al veelvuldig voor. Het voorbereiden en helpen overgangen te maken was nieuw voor ouders maar leek direct zijn vruchten af te werpen. Bijzonder was ook dat behalve beide ouders, de grote puberbroer aanwezig was die zich zeer betrokken toonde en ook het beste contact leek te krijgen met zijn kleine broertje.

En dan bezochten we een inmiddels 9 jarige jongen die al langer in zorg is bij Uitwisselingsproject Stichting NourIbtisama en die thuis en op het schooltje nauwelijks te hanteren was omdat hij zo overgevoelig reageerde en hyperactief en gevaarlijk gedrag liet zien. Z. heeft inmiddels medicatie waardoor de grootste onrust eraf is. Toch was te zien hoe gemakkelijk hij overprikkeld raakt. We dachten dat heel basaal sensorisch spel een mooie ingang voor hem zou zijn. We vroegen een deken. Zijn moeder en oudere zus keken even verbaasd maar al gauw kwam er een deken. Het was niet makkelijk om deze beweeglijke jongen op de deken te krijgen. Toen hij min of meer zat hesen we hem op en wiegden de deken heen en weer en zongen een liedje. Moeder en oudere zus kwamen helpen want het was best een zware klus. Maar we konden moeder geen mooier cadeau geven. Hij werd zo relaxt en tevreden en maakte prachtig oogcontact met zijn moeder. Dat was echt genieten.

De volgende dag observeerden we dezelfde kinderen bij Ibtisama in de spelkamer. Uitwisselingsproject Stichting NourDeze dag werd onderbroken door een bezoek van bestuursleden van de Maagdenhuis stichting uit Amsterdam, die een tour maken door Marokko en verschillende projecten bezoeken. Dit gaf nogal wat stress en logistieke problemen bij de dames van Ibtisama maar de heerlijke couscous en de muzikale afsluiting met de kinderen van Ibtisama, maakten heel veel goed.

Zaterdag werd een bijzondere afsluiting van een intensieve week. Ik presenteerde mijn analyses van de kinderen aan het team van Ibtisama en het was heel dankbaar te merken hoe gretig ze de theorieën opnamen en integreerden in hun werk met de kinderen. De energie was voelbaar.

Dit was overigens niet mogelijk geweest zonder het tolken van Uitwisselingsproject Stichting NourMaretha in het Frans maar evengoed vloeiend Arabisch, wow wat indrukwekkend was dat! Het was moeilijk om af te sluiten. Er kwam nog een vraag en nog een vraag en nog een verzoek, een evaluatie, nog een schaal met thee en koek en uiteindelijk het verzoek om mij in traditionele outfit te hullen en samen met hen te poseren. Enigszins ongemakkelijk in een veel te roze jurk en schoenen die minstens 10 maten te klein waren, sloten we deze vruchtbare week af.

Maretha, alle dank komt jou toe voor deze geweldige ervaring. En wat ben ik trots en gefascineerd geraakt door jou ‘integratie’ en je laveren tussen hetgeen je wilt bereiken (en die lat ligt hoog) en alle obstakels en te nemen zijwegen. Na heel veel thee, couscous en beleefdheidsgesprekken, krijg je het toch allemaal maar voor elkaar.

Claudine Dietz

Claudine Dietz geeft een workshop in Marrakech

Zondag 25 – woensdag 28 september

En daar was dan het moment, nu mocht ik het avontuur aangaan en afreizen naar Ouazarzate. Ik startte de reis in Marrakech waar Maretha mij ophaalde van het vliegveld. Zij zwaaide net een groep Amerikaanse studenten uit die onder haar leiding een project hadden uitgevoerd.

Op mijn tweede dag stond een symposium gepland, georganiseerd door de ‘Association de psycholgues du CHU (=UMC) Mohammed VI in Marrakech. Ik zou gaan vertellen over het herkennen van vroege signalen van autisme en behandeltechnieken.

Uitwisselingsproject Stichting Nour
Bekijk het nieuws hier
Er waren een aantal tegenslagen; een vertaler die op het laatste moment niet kon, de uitnodigingen die te laat verstuurd waren, de directeur die nog geen tijd had ons te ontvangen voor de start van het symposium (en die stap kon blijkbaar niet worden overgeslagen), de technicus wiens eerste werkdag het was…. Kortom we begonnen wat later maar de mensen in de zaal zaten er nog en ook de pers was aanwezig en maakte een reportage voor het TV journaal. Al met al werd het een hele geslaagde dag.

Onze reis ging de volgende dag verder met de bus naar Ouarzazate. Ik zou hier hetzelfde verhaal houden, maar nu in het gemeentehuis voor de professionals en ouders hier.
Ook hier waren wat obstakels maar desalniettemin werd het ook hier een geslaagde dag.

Claudine Dietz

 

Interviewen in Skoura

23 september 2016

Op vrijdag vertrekt de groep naar Skoura, een dorpje op ongeveer een drie kwartier rijden vanaf Ouarzazate. We zijn daar uitgenodigd door de president van een oudervereniging in oprichting.

We hebben om 9.00 afgesproken bij Ibtisama voor vertrek. Het minibusje van de Amerikaanse groep staat keurig klaar maar de vrouwen van Ibtisama gaan nog even uitgebreid ontbijten. Ik vraag voor de zekerheid nog even of de studenten hun computers hebben meegenomen. “ja, ja, we hebben alles.” antwoordt een van hen. “Ook de interviews?” vraagt hun docent. “Oh nee. Wie heeft die doos?” “Jij toch?” “Nee ik niet.” De docente zucht en maant de studenten om die direct op te halen uit hun hotel. De auto rijdt weg onder de verbaasde blik van de ontbijtende vrouwen.

We gaan een half uur te laat weg en daarom houd ik een kleine briefing Onderzoek Stichting Nourin de auto, om de teamindeling vast te leggen en af te spreken hoe we straks direct aan de slag kunnen gaan. Sommige families zitten namelijk al een half uur op ons te wachten. Bij aankomst handelen de studenten dan ook als een geoliede machine. Ze sjouwen direct met stoelen en tafels, richten de ruimtes in die ons aangewezen worden door de aanwezige beheerders, verdelen de papieren en beginnen direct de wachtende families binnen te vragen.

Ik voel echter enige irritatie en verwarring bij de mensen van dit centrum van wie ik ook geen idee heb welke functie ze hebben. Meryam is nog onderweg in een taxi dus kan me niet helpen en ik begin me zelfs af te vragen of we niet per ongeluk het verkeerde gezondheidscentrum zijn Onderzoek Stichting Nourbinnen gevallen en of de wachtende families eigenlijk wel op ons zaten te wachten. Nergens is de president te bekennen van de oudervereniging die ons uitnodigde.

Gelukkig blijken we wel in het juiste centrum aan het werk te zijn gegaan, maar alleen heeft de president verzuimd de mensen van dit gezondheidscentrum te informeren over onze aanwezigheid vandaag. Logisch dat ze ‘not amused’ waren met al die wachtende families waar ze niets van wisten en met onze overval. Ik bel Fatima Zohra, die de president belt, die de beheerder belt, en zo komt alles uiteindelijk goed.

We zijn allemaal onder de indruk van de ervaringen in Skoura. De oudervereniging is in oprichting en er is nog geen dagopvang zoals in Ouarzazate. De studenten verwoorden hun verbazing over het feit dat deze mensen, die hemelsbreed zo dicht bij Ouarzazate wonen, toch zoveel minder kennis hebben en geen ondersteuning. Velen hebben geen dokter bezocht met hun kind.

Het is een opgave voor het hele team. Onze jonge vertaalster, die uitstekend Engels spreekt, en zelf een zusje is van een gehandicapt meisje uit Ouarzazate, moet tot twee keer toe een interview verlaten omdat ze haar tranen niet kan bedwingen. De interviewers zijn ook behoorlijk onder de indruk. Als eindelijk de laatste families gezien zijn, zijn we meer dan een uur uitgelopen en is iedereen zeer toe aan een pauze.

Het is vrijdag. We zijn uOnderzoek Stichting Nouritgenodigd bij de vice-president van de vereniging. We proppen ons met veel te veel mensen in het minibusje en rijden door de droge rivierbedding naar zijn huis. Daar zitten we in een prachtig traditioneel huis, op kleden en kussens op de grond. We worden getrakteerd op een heerlijke couscous. Aan het eind van de middag is er nog wat tijd voor een bezoek aan de Kasbah van Skoura.Onderzoek Stichting Nour

 

 

 

 

 

 

De volgende ochtend komen we met de mensen van Ibtisama, de studenten en vertalers bij elkaar om te evalueren en debriefen. Om beurten vertelt iedereen over zijn of haar ervaringen. Er komen prachtige dingen naar voren. Ze vertellen allemaal hoezeer ze onder de indruk zijn van de gastvrijheid die ze genoten hebben en van de kracht van vrouwen. Ze loven het team van Ibtisama om wat ze bereikt hebben. Het viel hen op dat de ouders in Ouarzazate veel beter wisten wat autisme was en meer zorg kregen dan veel ouders die ze hadden ontmoet in de andere steden. Fatama Zohra raakte ervan in tranen en nam het applaus van de studenten ontroerd in ontvangst.

Het was ook een compliment aan het adres van stichting Nour. De studenten vertelden dat ouders op de vragen: ‘Heeft u ooit informatie gekregen over autisme?’, ‘Heeft u ooit een cursus gevolgd?’ vaak “Stichting Nour” antwoordden, hetgeen natuurlijk niet tot de antwoord categorieën van de enquête behoorde. Ze merkten dat het kennisniveau van ouders in Ouarzazate over het algemeen aanmerkelijk hoger was dan in andere steden.

De studenten vertelden wat ze er zelf van meenemen:

“Ik zal nu minder snel klagen over kleine dingen die eigenlijk onbelangrijk zijn.”

“Hier zie je pas hoe goed wij het hebben”

“Ik zal nooit vergeten wat ik hier heb gezien en gehoord”

“Je weet natuurlijk wel dat er veel mensen zijn die het moeilijk hebben in de wereld, maar als student op een campus in de VS kom je daar niet zo snel meer in aanraking.”

Een van de studenten vertelde dat ze zelf een zusje heeft met autisme en zich nu ten volle realiseert hoe belangrijk het is dat je dan zorg en onderwijs tot je beschikking hebt. Een andere student vertelde dat ze tot ’s avonds laat niet uitgepraat raakten over de verhalen en dat ze zelfs op internet hebben geprobeerd op te zoeken welk syndroom een van de kinderen die ze ontmoet hadden, zou kunnen hebben.

Na deze debriefing sluiten we het af met vrolijker zaken: een groepsfoto, een afscheidswoord en een feestelijke verkleedpartij in traditionele kleding voor de docente en de vrouwelijke studente. Ik moet het feestje voortijdig verlaten om de bus te nemen naar Marrakech. De volgende uitdaging wacht ons daar.

Maretha

Onderzoek Stichting Nour Onderzoek Stichting Nour

Studenten doen onderzoek

September 2016

Mijn bezoek begint met een onderzoeksproject. Het is een initiatief van Onderzoek Stichting Nour“Autism Speaks” een Amerikaanse belangenvermenging van ouders van kinderen met autisme. In samenwerking met het AMCN (American Moroccan Competence Network) onderzoeken zij de behoeften van ouders en van professionals in verschillende landen in de wereld.

Voor het project in Marokko vroegen zij Stichting Nour om te helpen bij de dataverzameling. Acht studenten van een Amerikaanse universiteit zijn twee maanden aanwezig om interviews af te nemen. Daarbij worden zij geholpen door lokale ouderverenigingen, waaronder ‘Ibtisama’ in Ouarzazate.

Vier studenten en hun docente arriveren in Ouarzazate. Ze gaan direct aan de slag. Onderzoek Stichting NourZe werken elk met een tolk en interviewen ouders die door ‘Ibtisama’ zijn uitgenodigd. Het is even wennen, maar de eerste communicatieproblemen lossen zich al snel op. De interviews maken veel indruk op de studenten. Ouders zijn heel open over de dingen waar ze tegenaan lopen bij het zoeken naar zorg voor hun kind. Er zijn mooie verhalen en ook heel verdrietige verhalen.

Dit project trekt ook weer nieuwe ouders aan, die zich komen aanmelden bij Ibtisama en graag hun kind in het klasje voor de kinderen met autisme willen hebben. Helaas is er inmiddels een flinke wachtlijst, maar er zijn wel andere activiteiten waaronder de workshop voor ouders die we volgende week organiseren.

We maken lange dagen want er zijn gelukkig veel families die mee willen doen aan het onderzoek. ’s Middags nodigt de presidente de groep uit voor de lunch bij haar thuis. Daar eten we samen uit een grote schaal en delen verhalen en emoties. Daarna gaan de studenten weer aan de slag.

Onderzoek Stichting Nour

naar de dokter

Vorig jaar werkte Dienke Bakker, leerkracht en docente aan de PABO, een week op de school van Ibtisama. Zij liet zien hoe je kan werken met thema’s, gebruik kan maken van concreet materiaal en kinderen kan laten ervaren en meedoen.

Stichting NourDestijds was het thema “op reis” en vulden de kinderen een ‘koffer’ met hun tekeningen.

Als ik tijdens het huidige bezoek de klas binnenkom, zie ik direct welke andere thema’s inmiddels aan bod zijn geweest:

 

Stichting Nour Stichting Nour

 

 

 

 

 

 

Het nieuwe thema is: “naar de dokter.” Oei, oei. Dat is niet alleen heel spannend voor de kinderen maar ook voor nietsvermoedende bezoekers.

Kijk even mee met deze speciale editie van ‘ER’, Ouarzazate.

 

Voor ouders, familie en leerkrachten werd deze video ook in het Arabisch ondertiteld:

 

Het wilde maar niet lukken.

Een blogje schrijven. De eerste twee weken van mijn bezoek lukte het me maar niet. Ik weet ook niet waarom.
 
Misschien is het net als met het leren van een nieuwe taal. Mijn eerste woorden Arabisch leerde ik vlot. Met een schamele woordenschat voelde ik me al een hele piet. Maar na het begin werd het moeilijker: zinnen maken, werkwoorden vervoegen. Ik ging vooruit, maar het voelde niet zo. Totdat ik gesprekjes kon voeren. Toen merkte ik ineens weer hoeveel meer ik kon.
 
Ging dat ook op voor dit project?
Het begin waarin er zoveel, zo snel veranderde …
Een fase van gestage groei, die even niet voelde “nieuws”.
En toen, ineens …, zag ik het weer: hoeveel meer ze kunnen. De kinderen, het team, …
 
Een paar hoogtepunten:

De oudste groep kan al 3 boekjes lezen van de leesmethode die we vorig jaar introduceerden.
Een moeder huilde toen ze haar dochter voor het eerst hoorde lezen.

De jongste kinderen, gooiden vorig jaar nog uitsluitend met materiaal.
Vaak zaten ze in hun buggy als toeschouwer bij de activiteiten van de andere kinderen. Nu werken ze in een eigen groepje. Ze maken puzzels en spelen met klei.

Het team werd de afgelopen twee weken geschoold in het opstellen van leerdoelen. Elk kind heeft een nieuw programma voor de komende 8 weken.

Wat ooit begon als “het punnikproject” voor een reeds volwassen leerlinge, is een groot succes. Ze maakt allerlei moois en is supertrots op haar resultaten.

Zichtbaar resultaat

Een van de redenen waarom het zo leuk is om met ouderverening ‘Ibtisama’ te werken: ze gaan altijd direct aan de slag met suggesties en ideeen. We introduceerden in de afgelopen 3 jaar stapsgewijs nieuwe methoden en technieken om onderwijs te geven aan kinderen met ernstige ontwikkelingsachterstanden.

Vaak was voor de vrijwiligers van ‘Ibtisama’ moeilijk voor te stellen hoe deze methoden tot resultaten zouden leiden. Het vroeg heel wat vertrouwen om er mee aan de slag te gaan, zeker als het niet direct lukte.
Onze vrijwilligers zeiden ook deze keer weer hoe warm en liefdevol ze de sfeer vonden bij ‘Ibtisama’ en hoe ze genoten van de energie waarmee de leerkrachten daar de hele dag in touw zijn.

Het is prachtig om te zien waar dit toe leidt. In dit korte filmpje ziet u hoe het gezamenlijk werk van de vrijwilligers van stichting Nour en stichting Ibtisama tot zichtbare veranderingen heeft geleid bij de kinderen.

Het is feest

Dubbel feest!

Het Ashura feest werd gevierd.
Ashura (de 10e dag) is een feest voor kinderen met lekkers, nieuwe kleren, cadeautjes en muziek.

En Ibtisama was jarig. De oudervereniging bestaat nu 4 jaar. Ongelofelijk wat deze moeders in die tijd bereikt hebben.

Feestjes worden bij ‘Ibtisama’ goed gevierd.
De kinderen komen in hun mooiste kleren en genieten van muziek en dans. Hun reacties zijn aandoenlijk.

Geniet even met hen mee en bekijk dit korte filmpje.

En nog meer reden tot feest! We kregen een nieuw logo:
Stichting Nour voor kinderen met autisme in Marokko

Een week vol taal

Souhailla (studenten logopedie) en Irene (Orthopedagoog en logopediste) zijn inmiddels weer thuis na een volle en productieve week.

Ze observeerden kinderen, gaven advies over voeding en mondmotoriek, coachten de leerkrachten van ‘Ibtisama’, en deelden kennis over taal en communicatie.

Ze sloten de week af met een prachtige interactieve workshop, waarin de deelnemers niet alleen veel leerden over communiceren met kinderen met ontwikkelingsstoornissen, maar ook enkele Nederlandse woorden leerden. Hier ziet u in 1 minuut hoe dat ontvangen werd.

 

Verrassing

Bij aankomst wachtte mij een verrassing. Het kleine schoolgebouwtje heeft weer een metamorfose ondergaan. Het voormalige kantoortje is vrijgemaakt voor de kinderen met autisme, want de aanmeldingen stromen binnen.

De leerkracht die werkt met deze kinderen doet haar werk fantastisch. Dat is helemaal niet makkelijk want twee van de nieuwste kinderen zijn bijzonder druk en heel snel overprikkeld. Bij het minste of geringste raken zij van slag en aangezien ze niet kunnen praten uiten ze hun emoties in gedrag. Dat betekent vaak bijten of krabben. Venijnige donkerblauwe tandafdrukjes zijn zichtbaar op haar onderarmen.

De andere vrijwilligers zijn dan ook een beetje bang voor de kinderen met autisme. Des te mooier dat er twee nieuwe vrijwilligers zijn die er voor gekozen hebben om te helpen met de kinderen met autisme. Ze zien uit naar meer kennis en advies om frustratie te verminderen en de kinderen te helpen zich op andere manieren te uiten.

En er zijn meer veranderingen.
Ik woon een fantastische themales bij waarin ik veel elementen terugzie van de cursussen die door Dienke Bakker en Khadija Azahaf zijn gegeven: gebruik van concrete materialen, gebruik van alle zintuigen, interactie met de kinderen, toneelstukjes en heel veel herhaling.

 

Stichting Nour

De jongste kinderen spelen en werken nu in een eigen groepje. Elly Stallen heeft het team hierbij tijdens het vorige bezoek gecoacht.

Er is ook flink geknutseld door de vrijwilligers: grote piepschuim cijfers om te voelen, nieuwe leeskaarten en tal van werkbladen. Dat is zo bijzonder aan dit project. We laten wat bouwstenen aan kennis achter en de mensen bouwen er hier zelf iets moois van.

Tenslotte kregen we bijzonder bezoek.
In het vliegtuig ontmoette ik een reisleidster van een groep Nederlandse toeristen. Zij was erg geïnteresseerd in het project en vandaag bracht deze groep ons een bezoek. Het kwam goed uit dat het een feestdag was (de kinderen waren vrij), zodat we hen rustig konden rondleiden, vertellen en laten zien.Stichting Nour

Een van de leerlingen met Down Syndroom was wel op school. Hij leidde rond, legde uit (met gebaren en mimiek) en speelde gitaar voor de bezoekers. Tenslotte bezochten we het centrum in aanbouw. Enkele technische groepsleden vonden de bouwtekeningen in een kuil op het terrein en gaven hun deskundige opinie.

Voor de vrijwilligers en bestuursleden van Ibtisama was dit bezoek en de belangstelling een hart onder de riem.

 

 

Stichting NourStichting Nour

 

 

 

 

 

 

 

Stichting Nour

Klaar voor de start

Sterker nog … we zijn al begonnen.

Stichting NourAfgelopen vrijdag en zaterdag vond een congres over autisme plaats in Casablanca, georganiseerd door de vereniging van kinderpsychiaters/psychologen in Marokko.

Jacob Vorstman en Maretha de Jonge waren uitgenodigd en spraken over ‘Genetische risicofactoren die kunnen bijdragen aan autisme’ en ‘Kinderen met autisme spectrum stoornissen en gemiddelde of hoge intelligentie’.

Het congres was boeiend en bracht ons in contact met Stichting Nourprofessionals in Marokko. Maretha kent sommigen inmiddels al enkele jaren en de regelmatige uitwisselingsbezoeken leiden langzamerhand tot een waardevol netwerk.

Jacob is inmiddels weer terug in Nederland.

Maretha reisde door naar Ouarzazate. Er wachtte haar daar een verrassing, waarover meer in ons volgende blog.

 Stichting Nour
Eerst stellen wij twee nieuwe vrijwilligers aan u voor.
Zij pakken vandaag hun koffers.
Zij zullen een week lang training geven over taal-, en communicatieproblemen bij kinderen met ontwikkelingsstoornissen.

 

Wie zijn zij, wat drijft hen en wat hopen ze te kunnen bijdragen en leren?

Uitwisselingsproject Stichting Nour

Irene Homveld

“Ik ben sinds mijn afstuderen werkzaam als logopedist, eerst 10 jaar deels in mijn eigen praktijk in een algemeen ziekenhuis, en deels op de mytylschool in Utrecht.

Daarna ben ik in het WKZ gaan werken op de afdeling KNO Kind & Communicatie, met kinderen met spraaktaal-, gehoor- en voedings/slikproblemen. Sinds 7 jaar ben ik werkzaam op de afdeling K&C als orthopedagoog. Die opleiding heb ik naast mijn werk en opvoeding van 3 kinderen gedaan.

Ik vind het geweldig om met complexe kinderen en hun ouders te werken, als diagnosticus in een team de puzzel (hulpvraag) proberen op te lossen en het kind en de ouders verder te helpen!”

 

Uitwisselingsproject Stichting Nour

 

Souhailla Harsal

4e jaars studente logopedie met als Minor: ‘meertaligheid’ aan de Hogeschool Rotterdam.

“Ik heb een Marokkaanse achtergrond. Mijn ouders komen uit het noorden van Marokko. Ik spreek en begrijp de taal, maar ik ben benieuwd hoe het is om deze taal voor mijn vak te gebruiken.
Ik ben nieuwsgierig hoe er met beperkingen om gegaan wordt in Marokko, wat de kennis erover is en wat ik kan bijdragen als logopedie studente.

Het lijkt me erg leuk om samen te werken met de andere vrijwilligers uit Nederland en uit Marokko. Ik hoop dat ik wat kan betekenen voor de kinderen, de ouders en andere betrokkenen in de korte tijd dat wij in Marokko zijn. Tegelijkertijd denk ik dat ik veel kan leren van de vrijwilligers met hun verschillende ervaringen en kennis uit beide landen.

Ik denk dat het een indrukwekkende ervaring zal zijn en ik heb er veel zin.”

 

YES een instructiefilm

15 mei 2015

In drie weken leren lezen! We maken er een film over.

We introduceerden een methode om kinderen met ontwikkelingsstoornissen te leren lezen. We geloofden erin natuurlijk, en toch waren ze zelf ook school Ibtisamaverbijsterd over het resultaat. De kinderen uit de hoogste niveaugroep konden bij aanvang wel wat woordjes of letters lezen. Maar een heel eenvoudig leesboekje was nog te moeilijk. Onzeker worstelden ze zich door Read more

Werken op eigen niveau

13 mei      Verslag van Elly Stallen

Van schrijven is tot nu toe niets gekomen. Ik ben nu bijna anderhalve week in Ouarzazate, maar het lijkt wel een maand. Er gebeurt elke dag zoveStichting Nourel, verwacht en onverwacht.

Om te beginnen ben ik weer allerhartelijkst ontvangen door de dames van Ibtisama en het is indrukwekkend om te zien wat zij allemaal voor elkaar gekregen hebben in relatief korte tijd. Er is een schooltje in een te kleine ruimte waar 15 kinderen van verschillende leeftijd en niveau werken aan hun eigen doelen, verdeeld in drie groepen. Read more

Teamuitje

2 mei 2015

Het team van Ibtisama werkt keihard met een bijzonder moeilijke doelgroep. Stichting NourZe maken ontzettend lange dagen en hebben geen ondersteuning of coaching. Dat is voor een groep vrijwilligers niet makkelijk.
Een van de dingen die we daarom deden was de twee vrouwen die hier samen de kar trekken, een dagje mee op stap nemen. Dat was een mooie gelegenheid om te ontspannen en de prachtige rozenvallei te bezoeken, die nu geheel in bloei staat. Maar het was ook een gelegenheid om wat dingen uit te spreken naar elkaar en om samen Read more

Lezen en rekenen

Donderdag 30 april

Khadija en haar dochtertje Sofie zijn net vertrokken. En dat geeft mij even de gelegenheid om de afgelopen week te overdenken. Stichting NourWe hebben zoveel gedaan! Het is bijna niet samen te vatten.

Allereerst ging Khadija natuurlijk aan de slag in de klas. Ze gaf lezen en rekenen op een manier die helemaal nieuw is voor de leerkrachten hier. Heel praktisch met Read more

Een nieuwe methode

Donderdag 23 april

Vanochtend ging Khadija aan de slag. Lezen, taal en woordenschat. Stichting Nour

Het was een groot succes. De groep werd gesplitst. Khadija begon met een groepje kinderen dat nog niet kan lezen en sommig e van hen spreken niet of nauwelijks. De kinderen zaten verwachtingsvol, maar ook een beetje gespannen aan tafel.

Read more

Start voorjaarsbezoek 2015

19-23 april 2015

Ons volgende bezoek aan het project is aangebroken. Zondagavond stapten Khadija Azahaf, leerkracht ZMLK onderwijs met mastergraad Special Educational Needs autisme, haar dochtertje Sofie en Maretha in het vliegtuig. Traditiegetrouw zijn de koffers tot de nok toe gevuld met materiaal en praktisch ontilbaar.

We begonnen in Rabat waar we logeerden bij familie van Khadija. De ontvangst en gastvrijheid waren hartverwarmend.

IMG_1980Maandag bezocht Maretha een kinderpsychiater in Rabat om ideeën uit te wisselen en na te denken over gezamenlijke activiteiten. Dinsdag bezochten Maretha en Khadija samen een pra  chtig toegerust centrum voor kinderen met autisme. De kinderpsychiater die daar werkt ontving ons en vertelde over de activiteiten.

Ze doen daar diagnostiek en ze begeleiden kinderen die naar het gewoon onderwijs gaan. Hun mogelijkheden zijn geweldig en hun werk erg goed. Toch vertelde deze kinderpsychiater dat kinderen die op gewone scholen niet worden toegelaten vanwege gedragsproblemen of een laag niveau, thuis zitten. Een ZMLK-klas is er dus ook in de hoofdstad niet. Er zijn wel enkele privé-schooltjes voor kinderen met ontwikkelingsstoornissen of autisme, maar die zijn wel erg duur.

IMG_1987   IMG_1985

We zijn er dus trots op te kunnen zeggen dat ons kleine centrum in het afgelegen Ouarzazate zorg en onderwijs biedt aan kinderen met ernstige vormen van autisme en een laag niveau. Bovendien is het betaalbaar voor ouders met een modaal of zelfs laag inkomen. Dat is mede te danken aan de steun van donateurs van stichting Nour.

Het was jammer om afscheid te nemen van ons hartelijke gastgezin, maar we zagen er ook erg naar uit om naar Ouarzazate af te reizen. De reis was lang en de weg door de bergen niet fijn voor mensen met wagenziekte. Maar de ontvangst bij ‘Ibtisama’ maakte alles goed. Er werd een welkomstlied gezongen en verschillende liedjes die de kinderen onlangs geleerd hebben. Deze liedjes zullen hopelijk worden uitgebracht op CD: een grote wens van de leerkrachten. Hier leest u er meer over.

Diezelfde avond werkten we nog tot laat door om de volgende dag al de eerste les te kunnen geven. Khadija is namelijk speciaal meegekomen om haar kennis en ervaring te delen over leren lezen en rekenen aan kinderen met verstandelijke beperkingen. Zij heeft grote tassen met speciaal lesmateriaal meegenomen, picto-zinnen, bingokaarten etc. Ze zal demonstratielessen geven en een korte cursus. IMG_2045

Ik ben zelf ook enorm benieuwd naar haar werk en naar het effect op de kinderen en leerkrachten.

Maretha

De ‘Butsmutsen’ on tour

1 maart 2015

Sanne VeerhoekStichting Nour psychologe in het UMC Utrecht, was afgelopen week met vakantie in Marokko.

Met een groep vrienden en familie toerden zij onder de naam ‘De Butsmutsen’ met motoren door het zuiden van Marokko. Op 25 februari kwamen ze aan in Ouarzazate en bezochten ons project. Zij brachten muziek en kennis, en hielpen mee met een project ‘veilig verkeer’.

Dit korte filmpje geeft een indruk van hun ervaringen.
Read more