Een blogje schrijven. De eerste twee weken van mijn bezoek lukte het me maar niet. Ik weet ook niet waarom.
Misschien is het net als met het leren van een nieuwe taal. Mijn eerste woorden Arabisch leerde ik vlot. Met een schamele woordenschat voelde ik me al een hele piet. Maar na het begin werd het moeilijker: zinnen maken, werkwoorden vervoegen. Ik ging vooruit, maar het voelde niet zo. Totdat ik gesprekjes kon voeren. Toen merkte ik ineens weer hoeveel meer ik kon.
Ging dat ook op voor dit project?
Het begin waarin er zoveel, zo snel veranderde …
Een fase van gestage groei, die even niet voelde “nieuws”.
En toen, ineens …, zag ik het weer: hoeveel meer ze kunnen. De kinderen, het team, …
Een paar hoogtepunten:
De oudste groep kan al 3 boekjes lezen van de leesmethode die we vorig jaar introduceerden.
Een moeder huilde toen ze haar dochter voor het eerst hoorde lezen.
De jongste kinderen, gooiden vorig jaar nog uitsluitend met materiaal.
Vaak zaten ze in hun buggy als toeschouwer bij de activiteiten van de andere kinderen. Nu werken ze in een eigen groepje. Ze maken puzzels en spelen met klei.
Het team werd de afgelopen twee weken geschoold in het opstellen van leerdoelen. Elk kind heeft een nieuw programma voor de komende 8 weken.
Wat ooit begon als “het punnikproject” voor een reeds volwassen leerlinge, is een groot succes. Ze maakt allerlei moois en is supertrots op haar resultaten.