Blog

Dinsdag 24 juli 2012

Het “team” is vertrokken. Susanne, Elly en Samira hebben Ouarzazate verlaten op de laatste dag voor de Ramadan. Het afscheid viel niet mee, want twee weken intensief samenwerken in een nieuwe omgeving, met nieuwe kinderen, ouders en Marokkaanse vrijwilligers schept een sterke band. Ieder heeft zo haar eigen mooie herinneringen aan deze tijd en uit de evaluatie bleek dat ook iedereen op eigen wijze nieuwe inzichten heeft opgedaan. Een beetje verdrietig zwaai ik ze uit op het vliegveld. Gelukkig was het enthousiasme van allemaal zo groot dat we de plannen en ideeën die we samen hebben gemaakt, ook na vertrek samen gaan uitwerken. En hopelijk komen zij ook volgend jaar terug.
Want het is nog niet voorbij.

Read more

Wat vliegt de tijd! Onze tijd in Ouarzazate zit er op. Althans, Maretha blijft nog even om het één en ander af te ronden. Maar de rest van het team verlaat morgen in alle vroegte deze fantastische plek. Een indrukwekkende tijd ligt achter ons. En we kunnen de conclusie trekken dat iedereen ontzettend veel geleerd heeft. We hebben het dan uiteraard over de kinderen, maar ook over de moeders, de vrijwilligers, zeer veel belangstellenden die onze informatieavonden bezocht hebben en wij zelf. Er is in drie weken zo veel bereikt. Het is zeer indrukwekkend met welke inzet, doorzettingsvermogen en menig warm hart de dames van Ibtissama dit voor elkaar gekregen hebben. We hebben vele bewonderenswaardige mensen leren kennen, met wie we graag in de toekomst verder aan dit project gaan werken.

Read more

Een bekend en al behoorlijk clichématige zin, maar dat is niet voor niets. Het is hier echt fantastisch! Marokko als land met haar prachtige bergen, kasba’s, uitzichten, kameleons, woestijn, nomadenfamilies, lange avonden op het gezellige plein, en prachtige natuur. Maar vooral de mensen in Marokko zijn fantastisch. Gastvrij, zeer geduldig wanneer je pogingen de Arabische taal onder de knie te krijgen ontelbaar worden, zorgzaam en enorm betrokken. En dan natuurlijk… de kinderen. Zij zijn helemaal fantastisch!
 

Read more

Of je gaat gewoon naar Marokko, want daar doe je bijna niets anders! Sinds zondag zijn we met zijn vieren in Ouarzazate en er is al zo veel gebeurd. Chronologisch terug kijken is een hele kluif (de warmte laat de hersens soms tot het kookpunt stijgen). Maar een paar dingen die moeten we met jullie delen.
Read more

Tot nu toe heb ik vier kinderen met Down syndroom gezien. Ik vraag Meryam elke dag ook echt kinderen met autisme te bellen. Voor kinderen met Down syndroom is hier namelijk recent al enige zorg ontstaan, hoewel de moeders ernstig klagen over de kwaliteit daarvan. Kinderen met autisme worden echter nergens opgenomen. Ze kunnen niet terecht in de speciale klasjes en ook de logopediste en ergotherapeut die werkzaam zijn in het lokale ziekenhuis, kunnen deze kinderen niet helpen. Tot verontwaardiging van Meryam blijkt zelfs de enthousiaste sporttrainer tegen de tante van Mahmoud gezegd te hebben dat ze hem beter thuis kan houden.

Read more

Vrijdag 29 juni 2012

De volgende twee kinderen die ik bezoek, wonen in een dorp dat aan Ouarzazate is vastgegroeid. Het leven is er anders dan in de stad. De mensen wonen niet alleen met hun gezin in een huis, maar met de gehele familie. Als eerste gaan we naar Hamid. Meryam, de secretaris van de oudervereniging gaat bij deze bezoeken met me mee en helpt me de gesprekken te begrijpen. Hier hebben de straten geen namen maar moeten we aan de taxichauffeur een nabijgelegen winkeltje of meloenenverkoper opgeven. De taxichauffeurs kunnen deze moeiteloos vinden en dan vragen we daar naar het juiste huis. Er is altijd iemand die even meeloopt, want in een dorp kent iedereen elkaar. Het valt me op hoeveel gehandicapte kinderen we tegenkomen onderweg. Ik was al twee keer bijna op de verkeerde afgestapt, voordat we het goede huis bereiken. Read more

Donderdag 28 juni 2012

Ze zeggen dat Nederlanders altijd over het weer praten, maar hier is dat niet anders. “Ah, de hitte” verzucht men hier bij elke begroeting en aan mij vraagt iedereen begaan of ik er tegen kan. Dat kan ik wel, hoewel het ’s middags en ’s nachts niet meevalt. Ik ben vooral benieuwd of mijn apparatuur er tegen kan. Alles smelt hier namelijk: mijn shampoo is in melk veranderd en mijn dagcrème sijpelt als limonade uit het potje. Ik heb mijn laptop bij me, een fototoestel en een videocamera. “Accu bij kamertemperatuur bewaren”, stond er in de gebruiksaanwijzing. Er stond alleen niet bij welke kamer. Read more

Dinsdag en woensdag 26-27 juni 2012

Vandaag ben ik op bezoek bij de voorzitster van de oudervereniging Ibtisama en haar zoontje. Ik zal hem hier Youssef noemen. Youssef is 10 en heeft Down syndroom. Hij woont met zijn beide ouders en jongere broertje en zusje in Ouarzazate. Als ik binnenkom liggen de kinderen nog verspreid over de stenen vloer op dekens te slapen. Youssef wordt als eerste wakker en kijkt slaperig om zich heen. Hij is verrast als hij mij ziet en er verschijnt een vrolijke grijns op zijn gezicht. Hij kan zichzelf aankleden en hijst zich in een broek en blouse. Er wordt ontbeten met koffie en brood met olijfolie. Youssef is heel blij met het bezoek en haalt allerlei clowneske grappen uit. Nadat ik uitgebreid met de kinderen heb gespeeld en Youssef heb geobserveerd, praat ik met zijn ouders. Read more

Maandag 25 juni 2012 

De oudervereniging Ibtisama heeft een lijst met 56 kinderen die allemaal in aanmerking komen voor het summerschoolproject. Helaas hebben we in deze pilotfase maar plaats voor 6-8 kinderen. Een druppel op een gloeiende plaat, maar hopelijk een begin van een service waarvan uiteindelijk ook alle andere kinderen gebruik kunnen maken. De leeftijden van de kinderen lopen uiteen van 2-20 jaar. Wij zullen ons richten op kinderen van ongeveer 4-10 jaar. Er wordt wel wat gevraagd van de ouders: ze moeten mee kunnen komen met hun kind (dat wil zeggen de moeders) om samen te werken aan een programma dat uiteindelijk thuis verder vervolgd kan worden en ze moeten de gehele periode aanwezig zijn. De moeders van Ibtisama zijn heel duidelijk. Ik hoor ze aan de telefoon met de ouders spreken en dat laat niets aan het toeval over. Ze zeggen wel eens dat wij direct zijn in Nederland, maar als ik ze zo bezig hoor, dan kunnen ze hier ook heel direct communiceren! Read more

Zondag 24 juni 2012 

Het slapen in deze enorme hitte is niet meegevallen. Ik logeer in een appartementje zonder airco en heb de hele nacht naar het gordijn liggen staren in de hoop een klein briesje te voelen wanneer het gordijn bewoog. Het eerste dat ik vandaag ga doen is een ventilator kopen. Ik ben vaker in Ouarzazate geweest en ken er wat mensen, onder andere een oud-huisgenoot. Die woonde ooit in Nederland en is later hier een reisbureautje begonnen: Daya travels. Op dit moment begeleidt hij een groep dus ik heb hem nog niet gezien, maar zijn neefje biedt aan een ventilator voor mij te gaan kopen. Read more

Zaterdag 23 juni 2012 

Met een bus reis ik naar Ouarzazate over een prachtige weg die met veel haarspeldbochten over de Atlas leidt. In het dal bloeien de struiken schitterend roze. Later wordt het steeds kaler, de bomen verdwijnen, de bergen kleuren roder en de struikjes reduceren tot groene polletjes. In de bus worden verschillende passagiers steeds groener en het duurt niet lang of de ene na de ander begint over te geven in zwarte plastic zakjes. Read more

 woensdag en donderdag 20-21 juni 2012 

De afgelopen twee dagen heb ik doorgebracht in het universitair ziekenhuis van Marrakech, Mohammed VI. Er was een programma samengesteld vol ontmoetingen met mensen van allerlei verschillende afdelingen.

Read more

Dinsdag 19 juni 2012 

Na een relatief korte, maar zeer intensieve voorbereiding, ben ik vertrokken naar Marokko. Een half jaar geleden was er nog niets, maar zag ik het allemaal zeer positief in. Nu alles geregeld is en veel dingen van een leien dakje gegaan zijn, slaan de zenuwen een beetje toe. Waar ben ik aan begonnen? Read more