14 oktober 2014
Gisteren was de eerste dag. We werden hartelijk ontvangen in de school en liepen de gehele dag mee met het schoolprogramma. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Sinds ons vorige bezoek is er zo ontzettend veel veranderd en verbeterd.
De schoolklas huist in een veel te kleine ruimte die eigenlijk een woonfunctie heeft. Het is voor Ibtisama dan ook een worsteling om de materialen kwijt te kunnen en tegelijkertijd ruimte over te houden voor individuele hoekjes voor de kinderen. Maar in het afgelopen half jaar hebben ze weer veel geschoven en gestapeld waardoor de ruimte wel wat groter leek. Er zijn kleine tafeltjes bijgekomen en individuele werkplekken.
Gedurende de dag vielen tal van kleine veranderingen op die voortkomen uit onze kennisuitwisseling tijdens vorige bezoeken: een boek met de notulen van de vergadering die ze inmiddels wekelijks houden, een archiefkast met ontwikkelingsmateriaal en werkbladen, posters met thema’s aan de muren en ga zo maar door.
Het meest bijzonder was 
echter de enorme verbetering in de manier van werken. Na een gezamenlijke dagopening verdween het merendeel van de kinderen in het klaslokaal waar ze allemaal aan hun eigen tafeltjes gingen zitten en onmiddellijk aan het werk gingen. Waar het vorig jaar nog een herrie van jewelste was, viel nu de rust en de zelfstandigheid van de kinderen op. Geconcentreerd zat elk kind met een werkje op eigen niveau aan tafel.
Twee educatrices kregen het voor elkaar om 7 kinderen tegelijk aan het werk te houden, hier en daar een helpende hand te bieden, een vraag te beantwoorden en links en rechts complimenten te geven. Intussen ving een andere leerkracht in de aangrenzende ruimte de kinderen op voor wie dit programma nog te hoog gegrepen was. Ook hielpen de kinderen elkaar op een aandoenlijke manier. In het kantoortje werkte een extra leerkracht individueel met een kind met autisme.
En dat allemaal met een bijna geheel nieuwe ploeg. Helaas zijn de meeste vrijwilligers met wie we in april nog samenwerkten weggegaan. De educatrices werken als vrijwilliger op deze school, omdat Ibtisama geen middelen heeft om hun salaris te betalen. Sinds een jaar steunt Stichting Nour hen met het salaris voor één leerkracht. Zij verdelen dat geld onder alle vrijwilligers. Hierdoor krijgt iedereen weliswaar iets, maar het is veel te weinig om van te leven en dus vertrekken educatrices weer als ze ergens anders betaald werk vinden. Vaak met pijn in het hart, want ze doen dit werk echt met liefde en ze gaan dan vaak geheel ander soort werk doen.
Voor de hoofdonderwijzeres, Meryam, betekent dat dat ze weer een nieuwe groep vrijwilligers moet inwerken. Meryam is de enige gediplomeerde educatrice. De anderen zijn vrijwilligers zonder opleiding of ervaring. Het is voor Meryam dus een hele klus en voor ons een verlies van de kennis die we deelden. We hopen natuurlijk dat we Ibtisama in de toekomst nog beter kunnen steunen, maar voorlopig moeten ze roeien met de riemen die ze hebben.
En dat hebben ze dus boven elke verwachting gedaan!
Maretha