Donderdag 28 juni 2012
Ze zeggen dat Nederlanders altijd over het weer praten, maar hier is dat niet anders. “Ah, de hitte” verzucht men hier bij elke begroeting en aan mij vraagt iedereen begaan of ik er tegen kan. Dat kan ik wel, hoewel het ’s middags en ’s nachts niet meevalt. Ik ben vooral benieuwd of mijn apparatuur er tegen kan. Alles smelt hier namelijk: mijn shampoo is in melk veranderd en mijn dagcrème sijpelt als limonade uit het potje. Ik heb mijn laptop bij me, een fototoestel en een videocamera. “Accu bij kamertemperatuur bewaren”, stond er in de gebruiksaanwijzing. Er stond alleen niet bij welke kamer.Tijdens de huisbezoeken word ik meestal ontvangen in de mooie kamer. Daar mogen de kinderen niet spelen, zijn de banken en de kussens keurig gerangschikt, wordt de thee geserveerd en loopt de temperatuur al gauw tegen de 50 graden. Pas als ik er langere tijd ben verhuizen we vaak naar het terras of een andere plek in huis waar de familie normaal gesproken zit. Daar liggen dekens of matten op de grond, staat een TV en met een wat geluk waait het er een beetje. Speelgoed is er meestal niet. Ook ouders die weten dat speelgoed belangrijk is voor de ontwikkeling van hun (gehandicapte) kind, bergen het speelgoed netjes op, opdat de kinderen het niet kapot maken.
I
k
was verrast te horen dat er een sportclubje is voor kinderen met mentale beperking. Een van de vele goede initiatieven van Ibtisama. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om te gaan rennen in deze hitte, maar ik ga graag mee om te kijken. Een enthousiaste trainer begeleidt met hulp van ouders een groepje kinderen op weg naar deelname aan de Paralympics volgend jaar. Er moet nog wel heel wat geoefend worden, want de regels zijn streng dus de kinderen moeten in hun eigen baan blijven bij het hardlopen en een valse start wordt niet door de vingers gezien. Met een groot gevoel voor humor leidt de trainer de warming up en alle kinderen springen en zwaaien in hun eigen tempo in het rond. Daarna oefenen ze met de start en het rennen in de baan. Het ene kind begrijpt het wat beter dan het andere. Het plezier bij zowel de kinderen als de volwassenen is er niet minder om.
Aan het eind van de dag kom ik doodmoe thuis en open alle ramen om een beetje koelte binnen te laten. Met het eerste briesje vliegt er ook een enorme kakkerlak naar binnen en landt met een klap op de vloer. Ik schrik me een hoedje en ga een beker halen om hem daaronder te vangen. Dat lukt echter helemaal niet. Wat zijn die beesten snel! Gedurende een half uur rennen de kakkerlak en ik achter elkaar aan. Dan klimt hij heel hoog tegen het plafond en moet ik de strijd opgeven. Zo heb ik toch nog gesport vandaag. Wat nu? Later blijkt deze joekel niet de enige ongenode gast. Uit hoeken, gaten en putjes klimmen de kakkerlakken tevoorschijn. Jakkes! Ze zwemmen rond in de WC, kruipen in het bad en verzamelen zich tijdens het koken onder de pannen rond de pitten van het fornuis. Olijfolie-dieven worden ze hier genoemd en in deze tijd van het jaar vormen ze een plaag. En als ik dan ook nog een grote rat aantref in de keuken, ontvlucht ik het huis. Brrrr … het dierenleven kan ik hier niet zo goed waarderen.
In verband met privacy zijn de namen van de kinderen veranderd