04 november 2014
Als een soort kapotte grammofoon blijf ik terugkomen op het belang van orde en structuur. Hier gaapt enerzijds een cultureel kloofje, maar anderzijds zie ik in Marokko genoeg voorbeelden van scholen die uitstekend georganiseerd zijn. Voor Ibtisama is dat nog een uitdaging. Deze oudervereniging is begonnen als een ontmoetingsgroep voor ouders en de transformatie naar een speciale school is verrassend snel gegaan. Een goede organisatie volgt nu geleidelijk aan.
Het is fijn om te zien dat de kleine beetjes organisatie die we het afgelopen jaar samen hebben aangebracht, nog altijd gewaardeerd en gebruikt worden. Zo zijn alle puzzels geordend op niveau, zodat ze kinderen niet met een veel te makkelijke of veel te moeilijke puzzel opzadelen. Er zijn sloten op de deuren gekomen, zodat kinderen niet steeds het kantoortje overhoop halen op zoek naar een trommel (favoriet hier) en de sleutels hangen aan haken boven elke deur.
Maar nog altijd zoeken de leerkrachten de halve dag naar een pen, de lijm, een wit blaadje, de rugtas van het ene kind of de tekening van de ander. Er is inmiddels al heel wat lesmateriaal, maar de ruimte is veel te klein. Daarom schuiven ze met ordners en ladekastjes van links naar rechts en raakt alles voortdurend kwijt.
In afwachting van het nieuw 
te bouwen centrum waar Ibtisama in gehuisvest hoopt te worden, moeten we het doen met deze ruimte. Dus trekken we de vrijdagmiddagen uit om nog meer structuur aan te brengen.
Over arbeidsethos niet te klagen!
De temperatuur in het kleine klaslokaal steeg vorige week vrijdag tot een hoogtepunt, maar de assistent educatrices bleven sjouwen met ordners en stapels papier.
De potloden werden geslepen en het speelgoed werd opnieuw geordend. Alle puzzels werden gelegd, waarbij weer eens opviel dat puzzelen een vaardigheid is waarin lang niet alle volwassenen in Marokko erg bedreven zijn. Ik vergeet soms hoeveel wij daar van jongs af en in geoefend worden en hoe anders dat is voor mensen die geen kleuterschool gevolgd hebben en niet zijn opgegroeid in huizen en scholen vol puzzels.
Op mijn uitdrukkelijke verzoek
maken ze meer gebruik van visuele ondersteuning, onder andere om het dagprogramma uit te leggen. Ik weet niet of het systeem gebruikt zal blijven worden.
Ooit heb ik een Marokkaanse leerkracht horen zeggen: “Alleen die dagprogramma’s van jullie (in Europa), die zullen we hier nooit gebruiken. Die passen ons niet”. Desondanks ben ik er toch maar mee begonnen. Zou het mijn culturele bias zijn die zo heilig gelooft in de heil van overzicht en voorspelbaarheid? Of zou het toch ook in deze cultuur een positief effect kunnen hebben? De tijd zal het leren.
Maretha