Een week is veel te kort om alles te doen wat ik van plan was en vooral om iedereen te zien die ik graag zou willen zien. Na de warme ontvangst vrijdag in de nieuw opgerichte speciale klas van de stichting Ibtisama, wachtten er verschillende families die graag advies willen. Ik ontmoette de moeder van Youssef, die net 3 jaar geworden is.
Zij reisde met hem naar Casablanca voor een onderzoek. Ik lees de uitslag van een handgeschreven blaadje: “Matig autistisch met een lichte ontwikkelingsachterstand. Advies: 4x per week psychologische behandeling en analyse.” Met dit briefje reisden ze terug naar Ouarzazate, waar geen behandeling bestaat en de ouders van Youssef hebben geen idee wat ze nu moeten doen.
Ik ontmoette ook de moeder van Imran opnieuw. Bijna een jaar geleden zag ik Imran voor het eerst. Ze wilde niet meedoen met de summerschool. Ondanks het feit dat Imran duidelijk een ontwikkelingsachterstand heeft en zich heel bijzonder gedraagt, hoopte deze moeder dat het vanzelf goed zou komen. Maar dat is in het afgelopen jaar niet gebeurd. Integendeel, Imran lijkt steeds meer te gaan achterlopen.
Zaterdag bezoek ik dus Imran en zijn familie, samen met Nadia, een van de vrijwilligerster van Ibtisama. We worden ontvangen met koekje, thee, dadels, noten, melk en even later met een volledige lunch. Imran gooit enthousiast het meegebrachte testmateriaal de lucht in. De tastblokken en de klepper vindt hij prachtig en wiegend trekt hij zich ermee terug in een hoekje. Ik kan de moeder van Imran helaas niet gerust stellen. Maar hopelijk zal het haar helpen als we een goed programma opstellen en kijken of we zijn aandacht kunnen gaan vangen met andere voorwerpen en activiteiten.
Ook voor de ouders van Youssef niet veel goed nieuws. Die lichte ontwikkelingsachterstand blijkt niet zo licht te zijn en er is nauwelijks enig contact met hem te krijgen. Maar als Nadia op de grond met hem gaat spelen en we samen bespreken hoe je kan spelen met een autistisch jongetje, gloort er toch wat hoop.
Youssef geniet van het omgooien van een blokkentorentje en maait vervolgens op een stereotype manier de blokjes door elkaar. Steeds weer bouwt Nadia een torentje voor hem en Youssef maait er al tijdens het bouwen doorheen. Na geruime tijd begrijpt hij dat het leuker wordt de toren om te gooien als hij iets hoger is en vanaf dat moment wacht Youssef tot Nadia klaar is met bouwen. Er begint een soort samenspel te ontstaan. Ik zeg tegen de moeder van Youssef: “Als je dit vaak met hem doet, ben ik ervan overtuigd dat Youssef gaat proberen om te helpen met het bouwen van de toren”. Op dat moment pakt Youssef een blokje en reikt ermee naar de toren. Dat zijn mooie momenten en geeft de moeder van Youssef hoop.