Zondag 20 oktober 2013
In de week vakantie heb ik mij het hoofd gebroken over de manier waarop ik de school van Ibtisama kan helpen om beter les te geven aan al die kinderen met verschillende leeftijden en niveaus in die ene kleine klas. Ik wil graag gaan werken volgens de methode TEAC-CH. Dat is een programma dat niet alleen geschikt is voor kinderen met autisme, maar ook voor kinderen met andere ontwikkelingsachterstanden. Het grote voordeel van dit programma is dat er heel veel visuele ondersteuning geboden wordt en dat er gewerkt wordt met individuele doelen en niveaus. Bovendien wordt de autonomie van kinderen erg gestimuleerd. Kinderen leren om zelfstandig aan een taakje te werken en dat geeft de leerkracht wat ruimte om het ene kind te helpen terwijl het andere kind even zelf bezig is.
Dat was leuk bedacht, maar dit systeem staat lijnrecht tegenover de gebruikelijke manier van lesgeven. Klassikaal onderwijs is hier gemeengoed en zelfstandig probleemoplossend leren denken wordt niet onderwezen op reguliere basisscholen. De leerkrachten van Ibtisama konden zich dan ook, ondanks al mijn goed bedoelde uitleg en informatie, niets voorstellen bij dit systeem. In het afgelopen jaar heb ik geprobeerd om dit programma aan te reiken, maar dat is niet gelukt.
Bij dit leer-programma heeft ieder kind een werkplek met een ladekastje aan de ene kant met daarin de taken van die dag, een bak aan de andere kant om te taak in te doen wanneer die klaar is, en een kaart waarop het kind een fiche legt zodra een taakje gedaan is om zodoende zijn/haar eigen voortgang bij te houden. Ik vond echter de ladekastjes die ik hiervoor had aangeschaft in de hoek van het lokaal, geheel gevuld met spullen. De bakken voor de afgeronde taken vond ik terug in de ijskast gevuld met etenswaren en het systeem met de fiches hadden ze niet zo goed begrepen. Deze hadden ze vervangen door roze fiches voor de meisjes en blauwe voor de jongens, wat wel leuk bedacht was, maar niets meer te maken had met het zichtbaar maken van de voortgang van de taakjes.
Ik begreep het wel. Het heeft niets te maken met de deskundigheid van de leerkrachten of met hun interesse of motivatie. Het probleem zat in de manier waarop ik probeerde dit over te brengen: te theoretisch, te weinig praktisch en vooral in een te korte periode. Daarom had ik deze keer meer tijd genomen om me uitsluitend hierop te focussen. 
Helaas strooide echter het verfproject van de internationale school en het offerfeest wat roet in het eten. Toch had ik in de eerste week geprobeerd zoveel mogelijk voorbereidend werk te doen: korte stukjes cursus, afgewisseld met filmpjes met voorbeelden en veel praktische oefeningen met de leerkrachten.
Dat was niet makkelijk. Waar wij gewend zijn om te discussiëren, eigen ideeën aan te dragen, of vragen te stellen, zijn zij gewend om te beleefd te luisteren naar een professional. In eerste instantie kreeg ik dan ook zo weinig respons dat ik steeds wat teleurgesteld huiswaarts keerde en me opnieuw het hoofd brak hoe ik het team actiever kon krijgen. In plaats van te horen dat ze het overal mee eens waren en dat ze alles al precies zo deden als ik vertelde (terwijl ik gedurende de dag het tegendeel zag), wilde ik zo graag horen wat hun ervaring was, waar het mis ging, 
wat ze moeilijk vonden of wat ze echt aansprak. In plaats daarvan zag ik de volgende dag niets terug van de besproken punten en vond het materiaal netjes opgeborgen in een la. Misschien was ik een beetje ongeduldig en wilde ik teveel in te weinig tijd. Maar in ieder geval ging ik tamelijk gedesillusioneerd de vakantieperiode in.
Wat schetst mijn verbazing toen ik op zondag bij Ibtisama kwam voor een bespreking met de presidente en de leerkracht? Het gehele lokaal was opnieuw ingericht. De klassikale opstelling die ik de gehele week had proberen te veranderen en die ze iedere avond terugschoven in de oorspronkelijke staat, was ineens verdwenen. In plaats daarvan waren er individuele werkplekken verschenen. De ladekastjes waren neergezet en de bakken uit de ijskast gehaald. Dankzij het verfproject, 
waarbij de donkere tafels een vrolijke kleur hadden gekregen, zag het lokaal er ineens een heel stuk leuker en lichter uit. Alle overbodige stapels met spullen, waar ik al een hele week vragentekens bij zette, waren uit de ruimte verwijderd en de deuren waren voorzien van een slot om te voorkomen dat de kinderen bij gevaarlijke spullen in de keuken of het kantoortje konden komen.
Ik viel achterover van verbazing. Terwijl ik dacht dat mijn informatie niet goed overkwam, bleek nu dat dit wel degelijk het geval was. De dames stonden trots in de ruimte en konden niet wachten om morgen het wonder van het werken met de ladekastjes in de praktijk te zien.
Tot morgen 😛