Tot nu toe heb ik vier kinderen met Down syndroom gezien. Ik vraag Meryam elke dag ook echt kinderen met autisme te bellen. Voor kinderen met Down syndroom is hier namelijk recent al enige zorg ontstaan, hoewel de moeders ernstig klagen over de kwaliteit daarvan. Kinderen met autisme worden echter nergens opgenomen. Ze kunnen niet terecht in de speciale klasjes en ook de logopediste en ergotherapeut die werkzaam zijn in het lokale ziekenhuis, kunnen deze kinderen niet helpen. Tot verontwaardiging van Meryam blijkt zelfs de enthousiaste sporttrainer tegen de tante van Mahmoud gezegd te hebben dat ze hem beter thuis kan houden.
Ik begrijp dat wel een beetje als ik Mahmoud zie. Deze 10-jarige jongen zit in een hoekje van de kamer en speelt met twee stukjes papier. Hij kijkt niet op of om als ik in de buurt kom en is niet geïnteresseerd in het speelgoed. Wanneer ik iets te dichtbij kom wendt hij zich af, maar hij houdt mij goed in de gaten. Of liever gezegd … mijn glaasje thee. Elke keer doet hij in een onbewaakt ogenblik een uitval en grist razendsnel mijn glaasje weg om er een grote slok uit te nemen. Vervolgens keert hij zich weer in zichzelf en lacht voor zich uit. Zijn tante wijst hem terecht en geeft hem een eigen glas, maar hij blijft het een reuze leuk spel vinden.
Mahmouds ouders zijn gescheiden toen hij één jaar was. Zijn moeder kon de zorg voor dit moeilijke jongetje niet aan en hij werd aan zijn lot over gelaten. Toen hij twee jaar was trof zijn tante hem tijdens een bezoek aan in de tuin, waar hij geheel vervuild bleek te leven. Hij sliep er tussen de honden en katten en at uit de vuilnisbak met hen mee. Hij speelde en smeerde met ontlasting en stak dat ook in zijn mond. Zijn tante, die crècheleidster is geweest, kreeg medelijden en vroeg de moeder het kind aan haar mee te geven.
Sindsdien woont hij bij deze tante en is er heel wat veranderd voor Mahmoud. Hij zit hier schoon gewassen en netjes aangekleed in zichzelf te lachen. Ze probeert hem nu te leren zichzelf te wassen en hij kan al een beetje meehelpen, hoewel hij vaak weigert te doen wat ze zegt. Mahmoud is gezegend met deze liefdevolle tante en hij is duidelijk aan haar gehecht. Maar wat moet ze nu toch verder? Ze weet niet hoe ze hem meer kan leren en ze weet niet wat ze moet doen als hij weigert iets te doen. Dan laat ze hem maar. Ze is zelf al een dagje ouder en vreest de dag dat ze niet meer voor hem zal kunnen zorgen. Ze is bang dat hij dan weer in de goot belandt en hoopt dat er een familie in Europa zal zijn die hem wil adopteren.