Vrijdag 18 april 2014
Het is hier 30 graden met een strak blauwe lucht. Wij zitten in de lobby van een groot hotel en buiten plonzen kinderen in het zwembad. Maar denk vooral niet dat wij hier vakantie kunnen houden 🙂
Het is niet lang onbekend gebleven dat wij terug zijn in Ouarzazate. Er wachtte een reeks aan nieuwe kinderen op ons. Verschillende ouders willen graag weten wat hun kind mankeert en de oudervereniging van Ibtisama wil weten of zij deze kinderen op kunnen nemen in de school.
Als kinderen autisme hebben, een te laag niveau of ernstige gedragsproblemen, kan helaas ook deze klas de kinderen niet plaatsen. Het lokaal is te klein en de groep te groot, waardoor kinderen met deze problemen overprikkeld raken. Een speciale klas voor hen is nog toekomstmuziek.
Meryam en Maretha legden verschillende huisbezoeken af. Het is heel prettig om bij mensen thuis te komen en de kinderen te zien in hun eigen omgeving. We worden altijd hartelijk ontvangen, leren de broertjes en zusjes kennen en worden op de maaltijd uitgenodigd. Soms is het fijn, maar veel vaker zijn het verdrietige gesprekken. Ouders hebben vaak hooggespannen verwachtingen van de mogelijkheden van hun kind. Ze hopen op een spoedig herstel en een schoolcarrière. Dan is het zo verdrietig om een kindje te zien dat een achterstand heeft van jaren en een ernstige vorm van autisme of een invaliderend syndroom.
We zijn nog niet terug bij Ibtisama of er klopt iemand aan de deur. Er zijn ouders die gehoord hebben dat we in de stad zijn en vragen of we alsjeblieft willen kijken naar hun kind. Meryam en ik pakken onze spullen en rijden mee naar een onbekend adres. Daar ontmoetten we een gezin met een autistische zoon van 13 jaar. Er is nooit een diagnose gesteld en er heeft nog nooit een professional naar die jongen gekeken. In een gezin met 3 oudere zusters werd hij altijd bemoederd, maar sinds de pubertijd intrede heeft gedaan werd hij steeds agressiever. Inmiddels is het een grote sterke jongen en het wordt voor zijn moeder steeds moeilijker om zijn agressie af te weren. Ik zie vooral een hele angstige jongen, die zich achter de deur verstopt. Het is zeer de vraag of we met de oudercursus in de komende twee weken ook deze ouders iets kunnen bieden. Maar deze mensen zijn al blij met een klein beetje informatie, dus ze zijn van plan te komen.
Als we later weer in de auto zitten gaat opnieuw de telefoon en meldt zich een nieuwe familie. We rijden rechtstreeks door. En zo gaat het verder. En aan het eind van de dag terug naar de lobby van het hotel en de observaties verwerken.
