Dinsdag 19 juni 2012
Na een relatief korte, maar zeer intensieve voorbereiding, ben ik vertrokken naar Marokko. Een half jaar geleden was er nog niets, maar zag ik het allemaal zeer positief in. Nu alles geregeld is en veel dingen van een leien dakje gegaan zijn, slaan de zenuwen een beetje toe. Waar ben ik aan begonnen?
De laatste dagen heel hard gewerkt om goed voorbereid in Marokko aan te komen en tegelijkertijd mijn werk en huis goed achter te laten. Fijn dat een terugkerend expat stel tijdelijk mijn huis bewoont, maar wat een stress om het een beetje schoon en netjes voor hen achter te laten!
De dag voor vertrek bereikte mij, dankzij tussenkomst van Mostafa el Filali van stichting Pharos en de Marokkaanse consul in Utrecht, een officiële uitnodiging voor een ontmoeting in het universitair ziekenhuis van Marrakech. In een bijzonder aardige en formele brief met veel stempels, wordt maar liefst anderhalve dag van ontmoetingen in allerlei verschillende faculteiten voorgesteld. Er is een programma bijgevoegd, waarin elk uur van ’s ochtends tot ’s avonds gevuld is. Toch maar even een presentatie samengesteld voor het geval dat verwacht wordt.
Het begint dus direct: na aankomst ’s avonds, word ik de volgende ochtend om 9.00 verwacht. Ik begin op het vliegveld dan ook maar direct met mijn Arabisch en Franse vaardigheden uit het stof te halen. De laatste weken is het van Arabisch studeren niet meer gekomen. Gelukkig verstaan ze me nog. Ik hen ook soms, maar helaas ontgaan mij vaak de meest cruciale details.
Dankzij volstrekt verkeerde informatie op de site van booking.com, ligt het op de valreep geboekt hotel niet naast het universiteitscomplex, maar op kilometers afstand daarvan. Geheel buiten de stad zit ik in een soort resort. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar zodra ik er binnen kom overvalt mij een heerlijk vakantiegevoel. Daar ga ik dan toch maar even van genieten, want echt vakantie wordt het natuurlijk niet.
Hoewel … het ritje door de stad, de geluiden, de geuren die je alleen hier ruikt, de olijven die alleen in Marokko zo lekker smaken … het voelt bijzonder goed en ontspannen. Ik ben supermoe, maar ga toch nog even dit berichtje typen en nog een keer mijn presentatie bekijken. Tot morgen.