Zondag 24 juni 2012
Het slapen in deze enorme hitte is niet meegevallen. Ik logeer in een appartementje zonder airco en heb de hele nacht naar het gordijn liggen staren in de hoop een klein briesje te voelen wanneer het gordijn bewoog. Het eerste dat ik vandaag ga doen is een ventilator kopen. Ik ben vaker in Ouarzazate geweest en ken er wat mensen, onder andere een oud-huisgenoot. Die woonde ooit in Nederland en is later hier een reisbureautje begonnen: Daya travels. Op dit moment begeleidt hij een groep dus ik heb hem nog niet gezien, maar zijn neefje biedt aan een ventilator voor mij te gaan kopen.Dat is fijn, want het is helemaal niet makkelijk om ergens allochtoon te zijn! Eergisteren was het al zo’n uitdaging om een Marokkaanse sim-kaart te kopen. Marokko kent veel winkeltjes waar van alles te koop is. Deze winkeltjes zijn volgepakt met spullen en je kan er niet binnengaan, maar bestelt iets aan de toonbank die aan de straat ligt. Dat is al best lastig als je de taal nog aan het leren bent, maar het wordt extra moeilijk omdat de mensen hier enorm kunnen voordringen. Terwijl ik probeerde uit te leggen wat ik nodig had, reikten er over mijn schouders telkens armen die geld doorgaven. Vanuit de winkel werden allerlei huishoudelijke artikelen over mijn hoofd terug aangegeven. En ik maar stamelen.
’s Middags ga ik naar Ibtisama waar ik de dames in hemdjes en zonder hoofddoeken aantref achter grote stapels dossiers. De meeste dossiers zijn nagenoeg leeg, op een verklaring na dat het kind mentaal geretardeerd is. Deze verklaringen zijn nodig voor de Marokkaanse Paralympics, waaraan de kinderen van Ibtisama mee gaan doen. Voorlopig wordt er alleen getraind met hardlopen en ik word uitgenodigd om donderdagochtend in mijn sporttenue te verschijnen en mee te lopen. Nu was ik vanochtend om 8.00 op straat en toen was het al bloedheet. Normaal gesproken ben ik al totaal niet sportief maar bij deze hitte helemaal niet! Maar het is natuurlijk echt bijzonder dat ze dit hier doen.
A
ls ik vraag of ik een foto mag maken ontstaat er grote beroering. Dan moeten alle kleren aan en de hoofddoeken om. Ik heb me niet gerealiseerd dat één foto zoveel gedoe met zich meebracht en voel me bezwaard maar dat blijkt helemaal niet nodig. Er wordt uitgebreid in de spiegel gekeken totdat alle plooien van de hoofddoeken mooi genoeg hangen en dan wordt er vrolijk geposeerd.
O
ok in vergaderingen zie je culturele verschillen terug: vergaderen duurt hier eindeloos, er wordt ontzettend veel gesproken en er worden veel meer beleefdheden uitgewisseld. Ik probeer me uit te drukken in een mengsel van Arabisch en Frans en Si Mohammed herhaalt alles in vloeiend Arabisch aangevuld met voorbeelden, anekdotes en metaforen. Dat verlengt de bijeenkomst natuurlijk nog meer maar zo wordt het wel heel duidelijk. Afspraken worden vastgelegd, alles komt op tafel en wordt open besproken: van de wederzijdse verwachtingen tot veiligheid en privacy, het maken van foto en video’s en het vragen van toestemming voordat ik ze kan plaatsen op deze blog.
Vier uur later verlaat ik met gloeiende oren het pand. Welterusten.