14 november 2014
Ik ben weer terug in Nederland. De laatste dagen gingen snel en er bleef te weinig tijd over om te schrijven. Daarom schrijf ik het laatste blog vanuit mijn eigen huis, waar ik weer moet wennen aan de novemberregen en aan het tempo in Nederland. Ik wil nog wat laatste indrukken en foto’s met u delen.
Zo boekte Marzuq nog 
een prachtig succesje. Marzuq is een jongen met autisme. Zijn ogen kijken meestal glazig langs je heen, totdat hij je ineens een glimlach schenkt waar je hele dag van opklaart. Waarom hij glimlacht blijft een raadsel. Het liefst huppelt hij rondjes over het kleine buitenplaatsje. Met ritmische sprongetjes cirkelt hij al fladderend rond en rond en ontwijkt handig alles wat op zijn weg komt. Marzuq is niet zindelijk en hij is al 11. Zowel thuis als op school hebben ze van alles geprobeerd om hem de WC binnen te krijgen, maar tot nu toe is er niets gelukt.
Samen met de leerkracht ontwierpen we een zindelijkheidsprogramma, plastificeerde pictogrammen voor de visuele ondersteuning en gingen aan de slag. De eerste stap was al lastig want Marzuq durfde de WC bijna niet binnen te gaan en was er al helemaal niet toe te bewegen door de knieën te zakken (zowel op school als thuis hebben ze een hurk-WC). Angstig klampte hij zich vast aan de muur en verstijfde als een plank.
Die avond struinde ik de markt van Ouarzazate af op zoek naar water-speeltjes voor Marzuq. Dat was nog niet makkelijk, maar uiteindelijk had ik er een paar. De volgende dag begonnen zijn leerkracht en ik te spelen in de WC. Het kraantje liep, de emmer raakte langzaam vol en we spetterden met zeefjes en gieters. Marzuq keek paniekerig naar de deur en wij voelden ons een beetje belachelijk met ons enthousiast gegieter. Maar naar een paar keer begon Marzuq geboeid toe te kijken al liet hij de muur niet los.
Na nog wat oefenen 
werd hij verleid door het water-spel en probeerde hij met gestrekte ledematen de emmer te bereiken. Langzaamaan durfde hij zich wat meer te bewegen, maar hurken bleef uitgesloten. We plaatsten een laag stoeltje in de WC en na enkele dagen zat Marzuq op het stoeltje met water te spelen. Toen begonnen we voorzichtig aan het stoeltje te sjorren. Wat een triomf toen het voor het eerst lukte om voorzichtig het stoeltje onder hem vandaag te halen en Marzuq gehurkt bleef doorspelen.
Maar we waren er nog niet. Tot nu toe had Marzuq al zijn kleren nog aan. Nu was het tijd om zijn broek uit te doen. Ook dat was even wennen, maar dat ging eigenlijk tamelijk vlot. Nu was het afwachten en dooroefenen. Elk uur ging zijn leerkracht met Marzuq naar de WC. En op mijn laatste dag op school gebeurde het dan eindelijk! Het eerste plasje op (of eigenlijk een beetje naast) de WC. Het enthousiasme van de leerkracht was zo groot dat alle andere kinderen zich voor de deur verdrongen en voor Marzuq klapten. Marzuq was echter in beslag genomen door het water. Hij keek niet op of om. Of hij nou begreep waar hij de beloning na afloop aan de danken had is niet helemaal duidelijk. Het zal nog een lange weg zijn van een per ongeluk plasje naar bewuste zindelijkheid, maar het begin is er. En wat belangrijker is, zowel zijn moeder als de leerkracht zien weer mogelijkheden.
Het is jammer om afscheid te nemen.
Ik had graag gezien hoe dit verder gaat. Ik had graag nog meer kinderen bezocht, meer ouders gesproken, meer … meer … meer …
Maar het is ook goed. De kracht van ons project zit hem onder andere in het feit dat we er steeds kort zijn, weggaan en weer terugkomen. Dat biedt continuïteit, maar het biedt de mensen van Ibtisama ook de gelegenheid het zelf te doen, hun eigen weg te vinden, hun eigen fouten te maken, hun eigen successen te boeken. Bij aankomst was ik onder de indruk van alles wat zij op eigen kracht in praktijk hebben weten te brengen en op eigen initiatief hebben toegevoegd. Ik ben dus razend benieuwd wat ze nu weer met onze gezamenlijke ervaringen gaan doen en wat ik daar de volgende keer van zal terugzien.
En ondertussen … houden we contact. We zullen weer iedere twee weken Skypen voor overleg. En ook met de lezers van dit blog houd ik graag contact.
De oudervereniging Ibtisama heeft nog een bijzonder nieuwtje, dat ik nog niet met u mag delen. Het brandt me op de lippen, maar ik zal mijn belofte houden. Dat houdt u dus van mij tegoed. 😉
Tot gauw
Maretha
Dank aan alle vrijwilligers in Ouarzazate, aan Dienke Bakker voor haar vrijwillige bijdrage en aan alle betrokkenen en donateurs in Nederland.
