Maandag 21 oktober 2013
Vandaag begonnen we met het nieuwe programma. De leerkrachten waren vol verwachting, want zelfs met de praktijkoefeningen en hun eigen ervaring konden ze zich toch niet echt voorstellen dat de kinderen echt aan zo’n tafeltje zouden gaan zitten en zelf aan het werk zouden gaan. Hoofdschuddend en met grote aarzeling hadden ze beaamd dat ze het een hele mooie methode vonden en dat heel misschien Laila (het meisje dat nu leert punniken, 19 jaar is en het hoogste niveau heeft) wel op deze manier zou kunnen werken. Maar Hafida? Hafida, die nooit iets zelf doet en voortdurend de aandacht en goedkeuring van een leerkracht nodig heeft? En Ibrahim (een van de jongsten, met een spanningsboog van maximaal 1,5 minuut)? Of Ali, een nieuw jongetje met autisme, dat nog niet gewend is in de klas en volledig zijn eigen gang gaat? Nee, daar konden ze zich eigenlijk niets bij voorstellen. Ze hadden me meelijwekkend aangekeken en zeiden: “als Allah het wil”.
En zo begonnen we aan het experiment. De eerste regel die we instelden was: in het klaslokaal mogen alleen de kinderen komen die een werkje of spelletje komen doen. De andere ruimte is om uit te rusten, op de bank te hangen etc. De kinderen voelden heel goed aan dat er iets bijzonders aan de hand was, vooral omdat de deur van het klaslokaal dicht bleef. We begonnen met drie kinderen, terwijl de rest in de aangrenzende ruimte met Lego speelde. Toen de kinderen naar binnen mochten, de nieuwe opstelling zagen en een eigen 
tafeltje toegewezen kregen, gingen ze nieuwsgierig zitten. De laatjes wekten hun interesse en even later zaten ze alle drie vol aandacht een taakje te maken. Het was grappig om te zien dat de kinderen de routine van de taken (laatje openen, taakje maken, in de bak doen en een fiche op de kaart leggen) vaak nog eerder doorkregen dan de leerkrachten. Yassir had zelfs geen uitleg nodig. Hij had het direct in de gaten.
Toen de kinderen even later blij met een sticker weer naar buiten kwamen wilden ze allemaal de klas in. De nieuwe opstelling, de ladekastjes, de speciale routine en alle aandacht was zo interessant, dat binnen no time ook Halima en Mohammed aan een tafeltje zaten. 
De verbazing van de educatrices was echt leuk om te zien. Halima deed giechelend een laatje open, haalde er een werkje uit en keek verwachtingsvol naar haar leerkracht. “Ga maar maken” zei de leerkracht. Hafida keek verbaasd, maar begon vervolgens aan de taak. Ze maakte twee taken achter elkaar en vroeg om een derde. Mohammed kon zich maar liefst 5 minuten achter elkaar met een werkje bezig houden en Ali zat rustig een puzzel te maken en leek volledig op zijn gemak.
Aan het eind van de dag hadden we onze “evaluatie”. Iedereen was enthousiast, maar ook nog wat voorzichtig. De leerkrachten zijn bang dat de nieuwigheid er snel vanaf gaat en dat de kinderen er genoeg van krijgen. Verder moeten niet alleen de kinderen, maar ook de leerkrachten de structuur nog onder de knie krijgen. Intussen proberen we de niveaus van de kinderen zorgvuldig in kaart te brengen en het materiaal op orde. Er is nog zoveel nodig! Maar …. de kop is eraf.