Dinsdag 22 oktober 2013
Vandaag gingen we vol goede moed verder. Al op de tweede dag namen de kinderen plaats achter hun tafels en openden nieuwsgierig de laatjes. Een van de oudste kinderen verbeterde een educatrice omdat ze de routine niet precies volgde. Daar werd hartelijk om gelachen en de jongen kreeg complimenten.
Ibrahim had zijn dag niet en wilde helemaal niets. Maar het klaslokaal bleef hem toch trekken. Af en toe kwam hij weer binnen sloffen. Uiteindelijk ging hij aan de slag met stapelbekers. Een van de leerkrachten zat bij hem. Het is hier de gewoonte om kinderen direct te verbeteren als ze iets fout doen, omdat ze denken dat ze er anders niet van leren. Het principe van trial-and-error als leermiddel heb ik nog niet kunnen overbrengen. Ibrahim wordt daar altijd zo gefrustreerd van dat hij meestal na twee keer “nee, zo moet het niet” al het materiaal de lucht in smijt. Dit keer kon ik de discussie over het leerprincipe achterwege laten en alleen tegen de leerkracht zeggen dat hij zelfstandig moest werken en dat ze dus niets moest zeggen. Tegen ieders verwachting in gaf Ibrahim niet op. Krampachtig worstelde hij met die bekers en iedereen (ik ook!) verwachtte dat hij ze allemaal van tafel zou gooien. Maar hij ging door, totdat hij ze waarschijnlijk per ongeluk ineens in elkaar kreeg. Verbaasd keek Ibrahim naar de bekers. Iedereen applaudiseerde voor hem. Als ik het opschrijf ontroert het me opnieuw, want Ibrahim pakte de bekers in zijn armen, wiegde ze als een baby, gaf er enkele zoentjes op en zei: “nog een keer” waarna hij opnieuw begon en warempel die bekers weer in elkaar kon krijgen.
Ik was niet de enige die er vol ontroering naar keek. Ook Hafida was een waar wonder vandaag. Aan het eind van de middag was ze moe
en hangerig. Maar ook zij kwam toch nog even in de klas zitten. Ze kreeg een kinderschaartje en een papier. In eerste instantie kon ze de schaar nauwelijks vasthouden en knipte naar zich toe en bijna haar vingers eraf (gelukkig was de schaar van plastic). Na een minuut of tien had ze het papier in een paar grove stukken geknipt. Na een half uur was ze in staat om kleine stukjes te knippen en na een uur (!) zat ze er nog. “Ben je niet moe Halima? Wil je niet stoppen? Wil je wat drinken?” vroeg iedereen. “Nee” zei Hafida “ik wil dit afmaken” en ze knipte net zo lang door totdat er uitsluitend kleine snippertjes over waren.
De evaluatie vandaag was erg leuk. Het kwartje is echt gevallen. De leerkrachten zijn nu helemaal trots op de methode met de laatjes en de zelfstandigheid. De ouders die de kinderen op kwamen halen werden de klas binnengehaald om de opstelling te tonen. Aanstaande zaterdag wordt er een ouderdag georganiseerd om de methode uit te leggen en alles te laten zien.