maandag 7 oktober 2013
Het schooljaar begon een maandje later dan normaal, omdat een aantal kinderen uit de klas van Ibtisama met hun begeleiders hebben meegedaan aan de Nationale Special Olympics Marokko.
Dat bijzondere event heeft plaatsgevonden in de week voordat ik aankwam.
De spelen waren in Ifrane, een flink eind reizen vanaf Ouarzazate.
Voor veel kinderen was dit voor het eerst dat ze zo ver reisden, en voor allemaal was dit het eerste schoolreisje van hun leven. Zelfstandig weg (zonder familie) met klasgenoten en begeleiders was niet alleen een hele ervaring voor de kinderen, maar ook voor hun ouders en familie. Deze spelen dragen enorm bij aan begrip en respect voor mensen met een beperking. Waar zij soms gezien worden als zielig, volledig onkundig of schaamtevol, haalden zij nu het nationale nieuws in mooie sportkleding en met enorme medailles. Zondag wordt er een feestje gevierd voor familie en belangstellenden om de Olympische sporters van Ibtisama te eren.
Toen de school op maandag weer begon, waren de kinderen nog helemaal vol van Ifrane. Het was een leuk weerzien en heel leuk om te zien hoe enthousiast de kinderen weer op school kwamen. Afgezien van deze excursie voor een deel van de kinderen, was de zomervakantie voor velen lang en saai. De kinderen stortten zich dan ook enthousiast op de puzzels en spelletjes. Tot verdriet van hun leerkracht zijn ze wel erg veel vaardigheden vergeten, maar met veel energie wordt er weer geoefend met woordjes, kleuren, plaatjes en letters.
’s Middags neem ik twee oudere meisjes apart om mijn punnik-project mee te starten. Poeh, dat valt nog niet mee. Het leek zo eenvoudig, maar punniken is eigenlijk heel moeilijk. Met de tong uit de mond zetten de dames al hun kracht op het wollen draadje. Af en toe lukt het Laila om het draadje over het boogje heen te worstelen. Hafida heeft er meer moeite mee en is niet in staat om met de ene hand het klosje vast te houden en met de andere het haakje te gebruiken. Maar ze geven niet op. De speciale aandacht die ze krijgen maakt het een extra uitdaging en met kleine gilletjes begeleiden ze hun gezwoeg.
Verschillende keren knapt links of rechts van mij de draad of vliegt het hele punnikwerk van het klosje af en breekt er paniek uit.
Het leek me zo’n goed project voor deze kinderen, maar misschien was het toch wat te optimistisch gedacht.
Gaat mijn participerend veldonderzoek al in de eerste fase stranden?