Donderdag 1 mei 2014
We bezochten een klein meisje van bijna 4 jaar. Ze lijkt niet ouder dan anderhalf. Farida ziet er snoezig uit en schenkt ons van tijd tot tijd een stralende lach. Maar meestal staart ze voor zich uit en maakt stereotype bewegingen. Ze kan goed zitten, met enige moeite lopen, niet praten en ze speelt niet. Ze kijkt wel gefascineerd naar de televisie en is dol op eten.
Haar ouders weten niet goed wat te doen en hopen dat het ooit nog goed komt met haar. Momenteel wordt ze echter niet gestimuleerd. Ze wordt gevoerd als een baby’tje. Het lukt ons tijdens de huisbezoeken niet echt om haar geïnteresseerd te krijgen in speelgoed, dus we nemen haar interesse in eten en drinken als uitgangspunt. Voor ouders beschrijven we de verschillende stapjes die nodig zijn om haar te leren een keuze te maken. De eerste stap is om haar goed te observeren en te kijken waar zij haar blik op fixeert. We houden haar twee dingen voor: een prop papier en een stukje dadel. Tot ons plezier kijkt ze niet alleen maar reikt ook al gericht. Twee keer reikt ze naar de prop papier en probeert die in haar mond te stoppen. Als dat niet eetbaar blijkt gooit ze de prop weg. De derde keer heeft ze het in de gaten en ze grijpt naar de dadel. Als we allemaal klappen en bravo roepen kijkt ze verrast in het rond.
Het was niet de verrassing van Farida, maar vooral de vreugde van haar vader die ons het meest plezier deed. Haar vader is leraar op een middelbare school. Ineens ziet hij mogelijkheden om zijn dochtertje iets te leren. Het idee van leren kiezen spreekt hem enorm aan en enthousiast gaat hij onmiddellijk naar de keuken om de keuzemogelijkheden te vergroten. Samen bespreken we welke stapjes haalbaar zijn en welke keuzes nog te moeilijk. Hoewel het niveau van Farida erg laag is, blijkt ze dit toch sneller op te pikken dan eerst gedacht. We besluiten er een stapje bovenop te doen en bieden het stukje dadel pas aan als ze, behalve grijpen of reiken, ook een geluidje maakt. En tot onze vreugde lijkt ze dat ook al een beetje door te krijgen.
Twee dagen later komen we terug. Ouders zijn met het kiezen gaan oefenen en vader vertelt dat Farida zich zelden meer vergist en het niet-gewenste voorwerp kiest. Vaak maakt ze ook al een geluidje. Om dat succes te vieren hebben we een cadeautje meegenomen: een tuitbeker. Farida drinkt met hulp uit een gewoon theeglas, maar de thee gutst naar beneden op een doekje dat onder haar kin wordt gehouden. Haar mondmotoriek is beperkt en ze kan eigenlijk nog helemaal niet goed drinken of zuigen. Bij navraag blijkt dat ze nooit een tuitbeker gehad heeft. Naar Marokkaanse maatstaven is dat ook best een prijzig ding. Farida vindt het eerst een beetje eng en wil de tuit niet in haar mond nemen. Een beetje honing biedt uitkomst. Als we wat honing op de tuit gesmeerd hebben vindt ze het al een stuk aantrekkelijker en als er dan ook nog drinken uit komt accepteert ze de beker. Ze heeft er nog hulp bij nodig en kan er nog niet goed uit drinken, maar ook hier zullen haar ouders mee gaan oefenen.
Sanaa, Fieke en Maretha