Woensdag 9 oktober 2013
Ibtisama krijgt bezoek van een groep leerlingen van de internationale school in Bern, Zwitserland. Zij zijn op excursie en komen drie dagen de schoolklas verven. ’s Avonds ontmoeten zij leerlingen van een middelbare school in Ouarzazate die Engels in hun pakket hebben voor een uitwisselingsprogramma.
De leerkrachten van Ibtisama verkeken zich in eerste instantie een beetje op wat 
een groep van 15 middelbare schoolleerlingen kan presteren in drie dagen.
Ze hadden grootse plannen met alle muren, deuren, raamkozijnen, tafels en stoelen. Complicerende factor was dat de kinderen ook gewoon aanwezig waren, terwijl die normaliter al nauwelijks in het lokaal passen, laat staan met 15 adolescenten, 3 leraren, een reisleider en overal natte verf.
Ik twijfelde enigszins aan de haalbaarheid van het hele project, maar werd weer 
getroffen door de energie en flexibiliteit van de vrouwen die deze school draaien. Het is overigens maar goed dat er nu nog geen autistische leerlingen in de klas zitten. De chaos was namelijk onbeschrijfelijk, maar het geheel was ontzettend leuk en de kinderen hebben genoten. De eerste dag mochten ze allemaal helpen. Eerst werden de studenten van de internationale school door hun leraren aan het werk gezet om een plan te maken. In groepjes gingen ze in overleg, overwogen kleuren en stelden hun vragen met handen en voeten. De leraren wachtten geduldig tot ze eruit waren en daarna vertrok de hele ploeg om verf te gaan kopen.
Toen ze terug waren, werden alle kinderen in verfjassen gehesen en mochten ze helpen schuren. Het was aandoenlijk om te zien hoe deze jongeren aan de slag gingen met de kinderen van Ibtisama. Geduldig verdroegen ze natte zoenen en plotseling gekrijs. Zonder woorden, maar met handen en voeten hielpen ze kinderen en namen de hand van I, die bijna blind is, om samen een balkje te verven. De kinderen vonden het prachtig.
’s Middags werden de kinderen ondergebracht in de huiskamer van de presidente van de vereniging om de jongeren de ruimte te geven. De rust keerde terug en ze zaten allemaal lekker te spelen.
Alleen Laila wilde geen puzzel aanraken. Gisterochtend had zij haar leerkracht wel 5 keer gevraagd wanneer ze weer met mij mocht “werken” en was helemaal blij toen het punnikklosje weer tevoorschijn kwam. Het ging al een stukje beter dan de eerste dag. Weliswaar verdubbelde ze telkens haar krachten als het draadje niet onmiddellijk over het boogje wilde, waardoor de wol knapte, het haakje verboog of het hele punnikwerk de lucht in vloog, maar met enorme volharding bleef ze doorgaan.
Ik had verteld dat er een verrassing uit het klosje tevoorschijn zou komen als ze een tijdje doorpunnikte. Ik had haar ook voorbeelden laten zien, maar ze kon zich er toch weinig bij voorstellen en was uiterst nieuwsgierig wat er onderuit dat klosje zou komen. 
Na iedere steek gaf ze een krachtige ruk aan het wollen draadje en keek verwachtingsvol in het gat aan de onderkant van het klosje. De vreugde was groot toen daar eindelijk het gepunnikte koordje tevoorschijn kwam. Wat een verrassing! Ze liet het aan iedereen zien en kon niet wachten tot het koord lang genoeg was om er een armbandje van te maken. Ze was er moeilijk van te weerhouden om nog harder aan de draad te trekken in de hoop dat het dan sneller zou gaan.
Vandaag kon ze het alweer een stukje beter zelfstandig. Af en toe sloeg ze een steekje over, maar meestal ging het goed. Ze raakte ook niet meer in paniek als er iets mis ging. Ze is enorm trots op haar werk vooral ook omdat het bijzonder goed ontvangen is door de vrouwen van Ibtisama. Zij kenden dit niet, maar vinden het erg geschikt voor hun leerlingen en vinden ook het eindresultaat heel mooi. We hebben samen foto’s bekeken van armbandjes, kettingen, onderzetters en andere mogelijkheden met punnikkoord en zelf hebben ze ook allerlei ideeën voor bijvoorbeeld biezen aan tassen en kleding.
Dus … er is hoop voor het punnikproject. Het participerend veldonderzoek wordt voortgezet.