23 november 2014
De dames van Ibtisama hebben het er al maanden over: de provinciale overheid heeft hen een centrum beloofd. Een gebouw met 6 lokalen om hun school in te vestigen, die nu nog huist in een piepkleine benedenverdieping van een woonhuis. Een gebouw waar misschien ook plaats is voor de sociale werkplaats die ze zo graag willen voor de oudere jeugd. Een gebouw met een kantoor waar je daadwerkelijk iemand kan ontvangen, in plaats van de bezoekers te parkeren op een klapstoel tussen schoolbankje en kopieermachine.
Het was lange tijd een droom waaruit ze soms ontwaakten met de angstige vertwijfeling of het wel echt zou gebeuren. En nu … is de bouw begonnen.
Op een ochtend werd ik meegenomen door Meryam en Fatima Zohra en ze wilden niet zeggen waarheen. Toen we de hoek omsloegen stond hij daar … een graafmachine. Trotser heb ik deze bestuursleden van stichting Ibtisama zelden gezien.
Ik moest het nog even stilhouden. Zolang de bouw nog niet officieel was ingeluid door de burgermeester, moest het geheim blijven. Maar intussen groef de graafmachine alvast de grond af en werd er een hek gebouwd. En nu is het dan zo ver. Met officiële vlaggen werd de start van de bouw ingeluid en mag ik u het heugelijke nieuws brengen.
Wie had dat 2 jaar geleden kunnen denken? Deze actieve vrouwen die streden voor zorg en onderwijs voor hun kinderen met ontwikkelingsstoornissen. Tegen de stroom in doorbraken ze de schaamte die handicaps soms omgeven. Zonder inkomsten gingen ze aan de slag. Een grotere kroon op hun werk is niet denkbaar!
Hulde voor deze moeders.
