Het is hier fantastisch!

Een bekend en al behoorlijk clichématige zin, maar dat is niet voor niets. Het is hier echt fantastisch! Marokko als land met haar prachtige bergen, kasba’s, uitzichten, kameleons, woestijn, nomadenfamilies, lange avonden op het gezellige plein, en prachtige natuur. Maar vooral de mensen in Marokko zijn fantastisch. Gastvrij, zeer geduldig wanneer je pogingen de Arabische taal onder de knie te krijgen ontelbaar worden, zorgzaam en enorm betrokken. En dan natuurlijk… de kinderen. Zij zijn helemaal fantastisch!
 

Neem nou Ibrahim. Een jongen van 10 jaar met het syndroom van Down. Je ziet maar zelden iemand zo blij kijken als hij. Vol energie en enthousiasme stormt hij ’s ochtends de klas binnen en geeft iedereen keurig een hand. Amper een week terug stormde hij vervolgens als een wervelwind door de klas heen. Nu weten Ibrahim en zijn moeder dat samen spelen leuk is, en dat je dat best wel even vol kan houden. Dan het speelgoed weer inleveren… dat is lastig! Tenzij mama er een vrolijke overgang van weet te maken. Want dan is alles goed. Ibrahim geniet, en wij ook!
 
Of neem Zacharia. Zacharia mogen we zonder enige twijfel een klassiek autist noemen. Al vanaf de eerste keer dat we hem zagen viel op hoe bijzonder zijn band met zijn moeder is. Zij heeft door de jaren heen zelf hele mooie manieren gevonden om contact te maken met haar zoon. Zo leren wij ook weer van haar. En wij proberen de wereld voor Zacharia en voor zijn moeder wat meer overzichtelijk te maken door onder meer het pictosysteem te introduceren.
 
En er is Mahmoud. Ook Mahmoud is een klassiek autist van 10 jaar met een zeer beladen achtergrond. Achtergelaten door zijn moeder in de tuin waar hij probeerde te overleven. Daar gevonden door zijn tante die hem opgenomen heeft en hard haar best doet een mooie toekomst te creëren voor Mahmoud. En hoe mooi is het dan om te kunnen laten zien dat – wanneer hij bijvoorbeeld met water aan het spelen is met een van de vrijwilligers van Ibtisama – zijn eiland en onze wereld even één lijken te zijn. Tegelijkertijd borrelen vraagtekens naar boven; welke kansen gaat Mahmoud krijgen als hij ouder wordt? Wij denken er over na…
 
En lees even mee over Youssef. Youssef is 10 jaar en heeft het syndroom van Down . Door de jaren heen heeft hij geleerd dat taal niet echt nodig hoeft te zijn om je wensen vervuld te zien. Iedereen in zijn omgeving begreep wel wat hij bedoelde als hij ergens naar wees of een klank maakte. Maar zijn ouders zagen ook dat dit geen goede ontwikkeling is. En wat gebeurt; Youssef kan heel goed praten en daarmee duidelijk maken wat zijn wensen zijn. Alleen soms is het wat druk om hem heen, en dan gaat hij zich even als een clown gedragen en praat hij niet. Zijn moeder ziet nu hoe belangrijk rust is; hoeveel contact hij dan met haar kan maken en hoe goed hij dan kan praten; geweldig!
 
En we hebben Abdel. Onze zeer goedlachse en beleefde klasgenoot met het syndroom van Down. Zijn ouders zien hem in de toekomst graag in zijn eigen winkel staan. Een prachtige droom, maar of deze werkelijkheid zal worden is een heel groot vraagteken. Abdel is enthousiast en vol inzet en hij kan het goed aan om cognitieve taken uit te voeren. Alleen zijn niveau… dat is zeker voor moeder wel even schrikken. Aan de andere kant ziet ze nu wat haar zoon echt kan en op welke manier ze hem kan ondersteunen. En dat is ook wat we willen zien; ouders die kijken en leren en zo een stapje verder kunnen maken.
 
Hamid. Ons grote voorbeeld hoe goed non-verbale communicatie je kan helpen. Hamid is met zijn tien jaar de jongste zoon van een groot gezin en wordt met alles geholpen door zijn moeder. Maar als we hem hier zien; hij pikt alles snel op! Hij geniet van het samen zijn met de andere kinderen. hoewel hij niet spreekt, kan hij door het gebruiken van zijn handen en zijn ogen perfect kenbaar maken wat hij wil doen. Het spelen met scheerschuim lijkt nu zijn favoriet te worden. Met een grote glimlach draait hij zijn handen rond in het hoopje witte schuim. Zijn moeder straalt en stimuleert hem. Vanmorgen gaf ze aan dat ze nog eens goed had nagedacht waarom zij Hamid niet naar school brengen. Haar oudere zoons zeggen haar continu: ‘Waarom zou ik deze gek naar school brengen, hij leert toch niets’. Maar ze ziet hoe erg Hamid geniet van het samen zijn met andere kinderen en van de cognitieve uitdaging. Ze beschouwt de afgelopen jaren als verloren voor de ontwikkeling van Hamid maar gaat proberen hier verandering in te brengen. Was dit niet wat we wilden bereiken? Fantastisch!
 
En dan is daar ook nog Yassir. Zijn beperking heeft officieel geen naam, maar is duidelijk aanwezig. Ondanks dat hij veel last heeft van zijn gewrichten en het spreken lastig is, weet hij zichzelf prima te redden. Dat is een heel mooi resultaat van de inzet van zijn moeder, die hem door de jaren heen enorm gestimuleerd heeft om zich te ontwikkelen. Alleen is samen spelen een moeilijke drempel; alleen spelen is gewoon rustiger! Althans, tot drie dagen geleden. Nu leert Yassir dat samen spelen ook heel leuk kan zijn zolang dit maar gestructureerd verloopt. En dan wel structuur tot aan het eind, want stoppen met spelen is ook een hele uitdaging!
 
Het is fantastisch om te zien hoe betrokken de moeders bij hun kind zijn. We zien hoe lastig het voor hen is om te weten dat de toekomst van hun kind anders zal zijn dan zij zo verwachtingsvol gehoopt hadden toen hun kind als baby in de armen lag. Maar we zien ook dat zij bij ons leren zien wat hun kind wel kan. Hoe goed het is de tijd te nemen om met je kind te werken en te spelen. En het is ontroerend om te zien dat de moeders ook zelf thuis aan de slag willen gaan met de dingen die ze bij ons gezien hebben en er onderling al over praten en elkaar helpen, zonder dat we het precies kunnen volgen. En dat geldt ook voor de vrijwilligers van oudervereniging Ibtissama. 10 dagen geleden waren we allemaal wat onwennig met elkaar…
 
Maar nu kliederen we allemaal met water en scheerschuim, proberen allerhande cognitieve taakjes uit en staan te dansen en te zingen. En het beste van allemaal is dat deze vrijwilligers na afloop van een ochtend kunnen verwoorden wat zij gezien hebben. Positieve gebeurtenissen en activiteiten die minder goed verliepen bespreken we samen zodat zij en wij er verder aan de slag kunnen. En dit is wat wij voor nu wilden bereiken. Moeders en vrijwilligers die hun kind leren zien als een kind vol talenten, en die manieren leren en bedenken om deze talenten te ontplooien. De eerste stap is gezet, en we genieten er allemaal van; kinderen, moeders, vrijwilligers en wij. Een goede basis is gelegd voor de komende maanden. En wij hopen dan weer spoedig terug te keren om de volgende stappen samen met hen te maken.